Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Μολονότι εμείς οι Έλληνες έχουμε το προνόμιο να ομιλούμε την αρτιότερη, εκφραστικότερη, μουσικότερη, πλαστικότερη και  πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου, εντούτοις το ενεργό λεξιλόγιό μας είναι ποσοτικά  ισχνό και ποιοτικά υποβαθμισμένο….
Είναι στατιστικά βεβαιωμένο ότι το 80% των λέξεων ή φράσεων, τις οποίες  καταλαβαίνουμε από τα συμφραζόμενα, ως ακροατές ή αναγνώστες, αδυνατούμε να τις χρησιμοποιήσουμε  στον προφορικό και το γραπτό λόγο. Όσες, δε, λέξεις ή φράσεις παραμένουν επί μακρόν σε αχρησία ή στα αζήτητα, τελικά καταλήγουν στο νεκροταφείο της
Ιστορίας, με άμεσο επακόλουθο τη δραματική συρρίκνωση του λεξιλογίου σε ατομικό και εθνικό επίπεδο. Επομένως, για να θεραπεύσουμε ριζικά την λεξιπενία μας,  δεν έχουμε παρά να μετατρέψουμε το ανενεργό  λεξιλόγιο σε ενεργό.

Η δυσκολία στην έκφραση και τη διατύπωση του λόγου οφείλεται τόσο στην πολυσημία των λέξεων, όσο και στις συντακτικές τους ιδιαιτερότητες, που καθιερώθηκαν νομοτελειακά στο διάβα πολλών αιώνων. Επί παραδείγματι: Η πρόθεση «μετά» μπορεί να δηλώνει τόπο, χρόνο, τρόπο, ακολουθία  και
συνοδεία. Η πρόθεση «επί» συντάσσεται πότε με γενική (π.χ  εφ’ όλης της ύλης), πότε με αιτιατική (π.χ επί σειράν ετών) και πότε με δοτική (π.χ συνελήφθη επ’ αυτοφώρω). Το ρήμα «αλλάζω» είναι μεταβατικό (π.χ άλλαξα την επίπλωση) και αμετάβατο (π.χ άλλαξε η κατάσταση). Το ρήμα γδέρνω
έχει κυριολεκτική σημασία, όταν λέμε «γδέρνω το αρνί» και μεταφορική, όταν λέμε «γδέρνω τους πελάτες».

Γίνεται, άρα, φανερό ότι για το σωστό χειρισμό της μητρικής μας γλώσσας, δεν αρκεί να γνωρίζουμε την ακριβή έννοια της κάθε λέξης. Πρέπει, παράλληλα, να έχουμε την ικανότητα να συνθέτουμε τα μέρη του λόγου σε λογικές προτάσεις, σύμφωνα με τους ισχύοντες γραμματικούς και
συντακτικούς κανόνες. Οι ασύνδετες λέξεις δεν είναι παρά σκόρπια λιθάρια. Χρειάζεται μεγάλη μαστοριά για να δομηθούν σε καλαίσθητα και χρηστικά σύνολα . Δεδομένου, μάλιστα, ότι ο άνθρωπος σκέπτεται, εκφράζεται,  στοχάζεται, ονειρεύεται, αντιλαμβάνεται και επικοινωνεί με
λέξεις, η εκφραστική δυστοκία συνιστά πνευματική και κοινωνική αναπηρία, αλλά και έλλειμμα δημοκρατίας. Γιατί, όταν αδυνατείς να επικοινωνείς με τους άλλους επί ίσοις όροις, απαλλοτριώνεις την  ελευθερία σου και χάνεις την αυτονομία σου, μεταβαλλόμενος σε παθητικό ακροατή και άβουλο
μέλος της κοινωνίας. Έτσι, σε μια δημοκρατική χώρα όπου ο διάλογος συνιστά την πεμπτουσία της Δημοκρατίας, η δυσχέρεια στην εκφορά του λόγου φιμώνει τη σκέψη και δημιουργεί αναπόδραστα σοβαρό δημοκρατικό έλλειμμα.

Ο λεξιλογικός πλούτος της εθνικής μας γλώσσας ευνουχίζεται επικίνδυνα και από τις λέξεις πασπαρτού, οι οποίες υποκαθιστούν σημασιολογικά εκατοντάδες λέξεις με ειδικότερες και δοκιμότερες σημασίες. Επί παραδείγματι, το ρήμα κάνω υποκαθιστά εννοιολογικά πάνω από 350 λέξεις με ακριβέστερες σημασίες.  Έτσι λέμε:

– Η μητέρα μου κάνει εξαιρετικό στιφάδο (αντί μαγειρεύει ή παρασκευάζει).

– Η Καλαμάτα κάνει το καλύτερο λάδι (αντί παράγει ή βγάζει).

– Φέτος έκανα πέντε τόνους καλαμπόκι (αντί παρήγαγα, συγκόμισα ή
σόδιασα).

– Έκανε το γύρο του κόσμου με αερόστατο (αντί πραγματοποίησε).

– Η γάτα έκανε πέντε γατάκια (αντί γέννησε).

– Η κόρη μας έκανε δίδυμα (αντί γέννησε ή έτεκε)

-Έκανε πολλά λεφτά από το εμπόριο φρούτων (αντί έβγαλε, οικοινόμησε ή κέρδισε).

– Η καμαριέρα κάνει τα κρεβάτια άπαξ της ημέρας (αντί τακτοποιεί,
συγυρίζει ή στρώνει).

– Για να αδυνατίσω, κάνω δέκα χιλιόμετρα την ημέρα (αντί διανύω, βαδίζω ή
 περπατώ).

– Έκανε πολλά χρόνια δήμαρχος Σερρών (αντί χρημάτισε ή διετέλεσε).

– Πόσα χρόνια έκανες στην Αστυνομία; (αντί υπηρέτησες).

– Δεν έχω κάνει ακόμα τις ασκήσεις της Φυσικής (αντί λύσει).

– Έχω να κάνω δυο χρόνια διακοπές (αντί πάω).

Οι λέξεις πασπαρτού προδίδουν γλωσσική ένδεια και ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την λεξιπενία που μαστίζει τους Νεοέλληνες. Σ’ αυτές καταφεύγουν συνήθως τα νωθρά μυαλά. Δεδομένου ότι οι λέξεις πασπαρτού είναι αρκετές εκατοντάδες, γίνεται φανερό οποία αιμορραγία υφίσταται το
εθνικό μας λεξιλόγιο εξ αυτής της αιτίας! Εάν δεν ανακοπεί η τάση αυτή, η εθνική μας γλώσσα κινδυνεύει να συρρικνωθεί σε μερικές εκατοντάδες λέξεις. Κατά τα άλλα, εμείς θα εξακολουθούμε να καυχώμαστε ότι είμαστε κληρονόμοι της πλουσιότερης γλώσσας του κόσμου! Και ασφαλώς τότε θα τρίζουν τα κόκαλα των ευκλεών προγόνων μας μπροστά σ’ αυτό το γλωσσικό μας κατάντημα!

Με την καθιέρωση τη Δημοτικής ως επίσημης γλώσσας της Εκπαίδευσης και της Δημόσιας Διοίκησης και τη συνακόλουθη εφαρμογή του μονοτονικού συστήματος, η εθνική μας γλώσσα μετατράπηκε σε άναρχο γλωσσικό πεδίο, όπου ο καθένας ακολουθεί τους δικούς του ορθογραφικούς και συντακτικούς κανόνες, τους οποίους προσπαθεί να επιβάλει και στους άλλους. Σήμερα η
εθνική μας γλώσσα τείνει να απογυμνωθεί από όλα τα λόγια στοιχεία που την συνέδεαν με την παράδοση και τις αρχαίες πηγές της. Όλες οι λέξεις της καθαρεύουσας πέρασαν από προκρούστεια κλίνη, για να συμφωνήσουν με τη μαλλιαρή γλώσσα των ακραίων δημοτικιστών. Έτσι, τα επιρρήματα
«αμέσως», «επομένως», «προηγουμένως» και «ομολογουμένως» έγιναν «άμεσα», «επόμενα», «προηγούμενα» και «ομολογούμενα» αντίστοιχα, μολονότι ο πολύς λαός εξακολουθεί να τα χρησιμοποιεί με την ιστορική τους μορφή.

Το πρόβλημα της γλώσσας μας δεν είναι μόνο ποσοτικό, αλλά και ποιοτικό. Καθημερινά γινόμαστε αυτήκοοι μάρτυρες της βάναυσης κακοποίησής της από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό το γλωσσικό αισθητήριο του κοινού. Αλλά και τα επώνυμα πρόσωπα, όταν σολοικίζουν ή βαρβαρίζουν ή ακυρολεκτούν κατά την εκφορά του λόγου τους,
 δίνουν το κακό παράδειγμα στους νέους, οι οποίοι αναπτύσσουν το γλωσσικό τους αισθητήριο περισσότερο μιμητικά και λιγότερο ενεργητικά. Όταν, μάλιστα, τα μαργαριτάρια των επωνύμων επαναλαμβάνονται συχνά, με την πάροδο του χρόνου  καθιερώνονται σε όλες τις μορφές επικοινωνίας, εκτοπίζοντας εν ταυτώ τα αντίστοιχα δόκιμα γλωσσικά στοιχεία. Με άλλα
λόγια, το επαναλαμβανόμενο λάθος εξοστρακίζει το ορθό, όπως το κακό νόμισμα εκτοπίζει από την κυκλοφορία το καλό! Έτσι η γλώσσα εξελίσσεται προς το χειρότερο κι όχι, ως έδει, προς το καλύτερο.-

Η ποιότητα του λόγου υποβαθμίζεται, επίσης, και από την αδόκιμη χρήση των λόγιων φράσεων, των ιδιωματισμών, των παροιμιακών φράσεων, των παροιμιών και των αρχαίων ρητών ή γνωμικών. Το πολύτιμο αυτό κεφάλαιο, το οποίο η γλώσσα μας κουβαλάει από αρχαιοτάτων χρόνων, όταν
χρησιμοποιείται δόκιμα, εμπλουτίζει, επιρρωνύει, αρτιώνει και διανθίζει το λόγο. Σημειωτέον ότι μία παροιμία ή παροιμιακή φράση χρησιμοποιείται εύστοχα, μόνο όταν αυτή εκφέρεται από τον ομιλητή την κατάλληλη στιγμή προς επίρρωση ή επιβεβαίωση ή σαρκασμό των προρρηθέντων.  Όταν όμως αυτή εκστομίζεται εική και ως έτυχε, δηλαδή σε πλήρη αναντιστοιχία προς την τρέχουσα επικοινωνιακή περίσταση, απογυμνώνεται  εντελώς από το συμβολικό της νόημα. Ρώτησα δέκα γνωστούς μου τι σημαίνει η παροιμία: «Λαγός τη φτέρη κούναγε, κακό κεφαλιού του!» και έλαβα δέκα διαφορετικές απαντήσεις!

Η εθνική μας γλώσσα υποβαθμίζεται ποιοτικά και από την ξενομανία των Νεοελλήνων, η οποία δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την ανεξέλεγκτη εισβολή στη γλώσσα μας ξένων άκλιτων λέξεων. Εάν συνεχιστεί η τάση αυτή, η νεοελληνική γλώσσα μοιραία θα εξελιχθεί σε μια μιξοβάρβαρη γλώσσα, αποκομμένη εντελώς από τις αρχαίες πηγές της και τη λόγια παράδοσή της.
Εάν κυκλοφορήσετε τη νύχτα σε οποιαδήποτε μεγαλούπολη της χώρας, είναι αμφίβολο αν θα συναντήσετε έστω και μία ελληνόγλωσση φωτεινή επιγραφή, που να υποδηλώνει ότι βρίσκεστε σε ελληνικό έδαφος. Ειδικά τα επώνυμα πρόσωπα, είτε από κακώς εννοούμενο ελιτισμό είτε από κενοδοξία ή σπουδαιοφάνεια, εμπλουτίζουν το λόγο τους με μεγάλο αριθμό ξένων άκλιτων
 λέξεων, οι οποίες μέσω του μιμητισμού περνούν στο εθνικό μας λεξιλόγιο, εκτοπίζονας εν ταυτώ τις αντίστοιχες ελληνικές λέξεις.

Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος αφομοιώνει καλύτερα τις αισθητοποιημένες έννοιες, παρά τις αφηρημένες. Έτσι εξηγείται γιατί τα περισσότερα αισθητά πράγματα έχουν και μεταφορική σημασία. Είναι έκδηλη η νομοτελειακή τάση της γλώσσας να μην εκφράζει τις αφηρημένες έννοιες κυριολεκτικά (δηλαδή με ξεχωριστές λέξεις), αλλά με άλλες λέξεις ή φράσεις που δηλώνουν αισθητά πράγματα και έχουν παραπλήσιο με αυτές βάθος. Επί παραδείγματι λέμε: πολικό ψύχος, αντί δριμύ ψύχος, βρέχει με το τουλούμι, αντί βρέχει δυνατά, τρώει σαν γουρούνι, αντί τρώει λαίμαργα. Την τάση αυτή πρώτος επισήμανε ο Αριστοτέλης με τη ρήση: «ουδέν εν τη νοήσει, ο μη πρότερον εν τη αισθήσει». Δηλαδή δεν υπάρχει τίποτε στη νόηση που να μην προϋπήρξε σε κάποια αίσθηση. Για να απογειωθεί η σκέψη μας, χρειάζεται στέρεο αισθητηριακό υπόβαθρο. Όσο πιο πολλές αισθήσεις δημιουργούν αυτό το αισθητηριακό υπόβαθρο, τόσο βαθύτερα αποτυπώνονται στη μακροχρόνια μνήμη οι αφηρημένες έννοιες. Το ανθρώπινο μυαλό τίποτε δεν απεχθάνεται περισσότερο από τους εννοιολογικούς ορισμούς των λέξεων.

Ο άνθρωπος καλλιεργεί το γλωσσικό του αισθητήριο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του με κύρια εργαλεία τη μίμηση, τη διδαχή, την ανάγνωση, τη γραφή και την άσκηση. Όμως, ο ευκολότερος και αποτελεσματικότερος τρόπος καλλιέργειας του γλωσσικού αισθητηρίου είναι η ανάγνωση βιβλίων ποικίλης ύλης. Είναι γενικά διαπιστωμένο ότι οι μανιώδεις αναγνώστες βιβλίων, εφημερίδων και περιοδικών διακρίνονται για την ορθοέπεια και την εκφραστική τους άνεση. Και τούτο, διότι έχουν τη δυνατότητα να συνάγουν άμεσα από τα συμφραζόμενα την ακριβή σημασία και την ορθή σύνταξη της
κάθε λέξης, καταγράφοντάς τες συνειρμικά στη μακροχρόνια μνήμη τους.

Όλα τα λεξικά, τα οποία εκδόθηκαν μετά την καθιέρωση της Δημοτικής ως επίσημης γλώσσας της Εκπαίδευσης και της Δημόσιας Διοίκησης, παρά την επιστημονική τους αρτιότητα, δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν τη συρρίκνωση και την ποιοτική υποβάθμιση της εθνικής μας γλώσσας. Και τούτο, διότι
οι συγγραφείς των λεξικών αυτών έδωσαν μεγαλύτερη έμφαση στους ορισμούς των λέξεων, παρά στις συντακτικές τους ιδιαιτερότητες και στη δυναμική συσχέτισή τους με τα λοιπά χαρακτηριστικά του ζέοντος λόγου.   Εκτός αυτού, φόρτωσαν τις λέξεις με πλήθος λεξιλογικών πληροφοριών, οι οποίες, εντέλει, απομείωσαν το χρηστικό ρόλο των  λεξικών. Αλήθεια, τι χρειάζονται όλες αυτές οι πληροφορίες για μια λέξη, όταν ο χρήστης αδυνατεί να τη χρησιμοποιήσει στην πράξη; Τι ωφελεί να εφοδιάζουμε τον πολεμιστή με πολλά πυρομαχικά, όταν δεν ξέρει να χειρίζεται το όπλο του;
 Σοφός εστίν ο χρήσιμ’ ειδώς, ουχ ο πολλά ειδώς, έλεγε ο Αισχύλος.-

Οι παραπάνω παθογένειες της εθνικής μας γλώσσας μού ενέπνευσαν την ιδέα να συγγράψω ένα γλωσσικό βοήθημα, που να είναι απαλλαγμένο από όλα τα μειονεκτήματα των νεοελληνικών λεξικών και σύμφωνο με το γενετικό τρόπο που αφομοιώνει τη γλώσσα ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Ήδη, μετά από δεκαετή επίπονη προσπάθεια, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσω στο ελληνικό κοινό την «ΚΙΒΩΤΟ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ», που φιλοδοξεί να αποτελέσει το ανάχωμα στην υποβάθμιση της γλώσσας και τη συρρίκνωση του λεξιλογικού της πλούτου. Το πόνημα τούτο έχει μεν τη μορφή λεξικού για χρηστικούς λόγους, αλλά δεν είναι λεξικό ούτε ως προς τη φιλοσοφία του ούτε ως προς τον προορισμό του. Ο ρόλος του είναι πρωτευόντως παιδευτικός και δευτερευόντως  χρηστικός. Δεν ακονίζει τη μνήμη του χρήστη, αλλά το γλωσσικό του αισθητήριο. Δεν παρέχει ιδιαίτερες πληροφορίες για κάθε λέξη, αλλά αφήνει τις λέξεις να αυτοσυστήνονται και
 να αυτοπροσδιορίζονται μέσα από τα συμφραζόμενα. Δεν παραπέμπει από λέξη σε λέξη, αλλά δίνει απαντήσεις παραχρήμα και επί τόπου. Χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη, τον ταξιδεύει στο μαγευτικό κόσμο της ζωντανής γλώσσας και τον δροσίζει με τα νάματα της ακένωτης σοφίας των προγόνων μας. Κι όλα αυτά τα επιτυγχάνει, χάρις στην πρωτότυπη δομή του και τη μοναδική απλότητά του.-

Το εν λόγω πόνημα περιλαμβάνει 16.000 κύρια λήμματα, τα οποία επελέγησαν από το ενεργό λεξιλόγιο της νεοελληνικής γλώσσας, με κριτήριο την πολυσημία τους και το βαθμό δυσκολίας στη χρήση τους, χωρίς καμιά διάκριση ως προς την προέλευσή τους.  Αρχαίες ή λόγιες λέξεις και φράσεις, τις οποίες δεν εκτόπισε η νομοτελειακή εξέλιξη της γλώσσας, συμπεριλήφθηκαν ανεπιφύλακτα στο προκείμενο λημματολόγιο, ως αξεχώριστο κομμάτι της λαλούμενης γλώσσας. Θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η λαλούμενη σήμερα γλώσσα δεν είναι ούτε καθαρεύουσα ούτε Δημοτική. Είναι η αρχαία ελληνική γλώσσα, όπως αυτή εξελίχθηκε νομοτελειακά στο διάβα τριάντα και πλέον αιώνων.

Κάθε λήμμα συνοδεύεται από μια σειρά παραδειγμάτων, τα οποία αισθητοποιούν όλο το σημασιολογικό και χρηστικό φάσμα του λήμματος. Κάθε παράδειγμα αποτελεί μια ξεχωριστή πρόταση με πλήρες νόημα, η οποία περιέχει σε έντονη γραφή την ερμηνευόμενη λέξη ή φράση. Στο τέλος εκάστου παραδείγματος παρατίθενται σε παρένθεση με πλάγια στοιχεία τα αντίστοιχα ερμηνεύματα, τα οποία είναι διατυπωμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να συμφωνούν γραμματικά και συντακτικά με το ερμηνευόμενο γλωσσικό στοιχείο. Έτσι, παρέχεται η ευχέρεια  στο χρήστη να διατυπώνει την ίδια πρόταση με περισσότερους του ενός ισοδύναμους τρόπους, χωρίς να αλλοιώνεται το νόημά της. Δηλαδή, εάν σε ένα ερμηνευόμενο στοιχείο αντιστοιχούν Ν ερμηνεύματα, ο χρήστης έχει στην εκφραστική του φαρέτρα Ν+1 ισοδύναμους τρόπους για τη διατύπωση της ίδιας πρότασης.

Στα 112.000 παραδείγματα της «Κιβωτού» περιλαμβάνονται 5.000 παροιμίες, γνωμικά και ρητά, καθώς και πάμπολλες σοφές ρήσεις. Τοιουτοτρόπως ο χρήστης  έχει τη δυνατότητα όχι μόνο να εμπλουτίζει το λεξιλόγιό του, αλλά και να γίνεται κοινωνός της διαχρονικής σοφίας του λαού μας.

Η «ΚΙΒΩΤΟΣ» μέσα από τα 112.000 παραδείγματα ζωντανεύει χιλιάδες λέξεις, οι οποίες ήταν καταδικασμένες να εκλείψουν οριστικά από το ενεργό λεξιλόγιό μας. Ο χρήστης της Κιβωτού έχει τη δυνατότητα να μετατρέψει άμεσα το ανενεργό λεξιλόγιο σε ενεργό και να ζήσει στιγμές γλωσσικής
ευφορίας. Εφεξής, όλοι οι Έλληνες, οι οποίοι ακούν ή διαβάζουν την ίδια ιδιωματική φράση ή την ίδια παροιμία, θα την ερμηνεύουν με τον ίδιο τρόπο κι όχι ο καθένας κατά το δοκούν, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα. Ο χρήστης της Κιβωτού θα έχει την ευχέρεια να διορθώνει  τα δικά του γλωσσικά σφάλματα, αλλά και να εντοπίζει τα σφάλματα των επωνύμων, για να μην τα επαναλαμβάνει άκριτα ή μιμητικά.  Η Κιβωτός εξοπλίζει την εκφραστική φαρέτρα του χρήστη με μια μεγάλη γκάμα επιλογών και τον απαλλάσσει οριστικά από τον γλωσσικό παρωπιδισμό που επέβαλλαν τυραννικά στη σκέψη του οι λέξεις πασπαρτού.  Έτσι, απελευθερώνεται ένας πραγματικός γλωσσικός πακτωλός, για να εκφράζεται ο χρήστης ελεύθερα σε όλες τις επικοινωνιακές μορφές του ζωντανού λόγου. Ιδιαίτερα οι μαθητές θα έχουν τη δυνατότητα να αποκτούν, μέσω της Κιβωτού, το επιθυμητό γλωσσικό επίπεδο, χωρίς την ανάγκη προσφυγής σε ιδιωτικά Φροντιστήρια ή σε πανάκριβα ιδιαίτερα μαθήματα.

Η «ΚΙΒΩΤΟΣ» είναι δομημένη κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να αναγνωσθεί ευχάριστα, όπως ένα καλό περιοδικό ποικίλης ύλης. Σ’ αυτό δε συντείνει τόσο το κατάλληλο μέγεθος των τυπογραφικών στοιχείων, όσο και η πρωτότυπη αρχιτεκτονική του κειμένου. Ο αναγνώστης που θα εντρυφήσει στις 2553 σελίδες της «Κιβωτού» θα αποκομίσει σε σύντομο χρονικό
διάστημα τόσα, όσα δεν θα αποκόμιζε, διαβάζοντας εκατοντάδες βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά.

Εν κατακλείδι, η «Κιβωτός της νεοελληνικής γλώσσας» φιλοδοξεί να καταστήσει τον αναγνώστη όχι μόνο ευφραδέστερο και σοφότερο, αλλά και πρόθυμο να υπερασπιστεί την εθνική μας γλώσσα –τη γλώσσα των επιστημών και των Ιερών Ευαγγελίων­– με τον ίδιο πατριωτισμό που θα υπερασπιζόταν
 –χρείας τυχούσης­­­– την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας. Η επίτευξη του στόχου αυτού θα είναι η μεγαλύτερη ηθική ανταμοιβή για τον υποφαινόμενο. –Εναπόκειται δε στους χρήστες να κρίνουν αν το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα άξιζε τον κόπο.-

ΓΕΩΡΓΙΟΣ  Σ. ΠΛΑΚΙΑΣ

http://www.facebook.com/kivotosneoellhnikhs

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ

Του Β. Βιλιαρδου

Είναι ίσως σκόπιμο να αναλύσουμε σε γενικές γραμμές πως λειτουργεί η δημοκρατία της Ελβετίας, έτσι ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα, ποια οφείλουν να είναι τα επόμενα στάδια εξέλιξης της χώρας μας.

Κατ’ αρχήν λοιπόν, η σημερινή Ελβετία αποτελείται από 20 καντόνια και 6 «ημικαντόνια», διαφορετικής έκτασης πληθυσμού και οικονομικής δομής μεταξύ τους (με 3.000 κοινότητες).

Το κάθε ένα από τα 26 καντόνια και ημικαντόνια έχει το δικό του Σύνταγμα, τα δικά του Δικαστήρια, τη δική του Κυβέρνηση, το δικό του Κοινοβούλιο και τη δική του Αστυνομία. Η πολύπλοκη αυτή δομή έχει σαν αποτέλεσμα την ύπαρξη διαφορετικών νόμων, οι οποίοι συνήθως εξισορροπούνται μεταξύ τους, έτσι ώστε να λειτουργεί το σύστημα στο σύνολο του – περισσότερο μετά από συμφωνίες των καντονιών και λιγότερο με τη βοήθεια ομοσπονδιακών νομοθετημάτων.

Το βασικότερο χαρακτηριστικό της άμεσης δημοκρατίας της χώρας είναι τα συχνά (αρκετές φορές εντός του ίδιου έτους) δημοψηφίσματα, τα οποία αφορούν νόμους και νομοσχέδια – σε επίπεδο κοινοτήτων, επίσης τον προϋπολογισμό (έσοδα και έξοδα).

Κατά τη διάρκεια ενός «δημοψηφιστικού» Σαββατοκύριακου, αποφασίζεται συχνά για περισσότερα από δέκα διαφορετικά θέματα, τα οποία συμπεριλαμβάνουν «ερωτήματα» της ομοσπονδίας, των καντονιών και των κοινοτήτων.

Το ομοσπονδιακό Σύνταγμα, όπως επίσης το Σύνταγμα των καντονιών, καθορίζει επακριβώς το είδος των νόμων, καθώς επίσης των υπολοίπων αποφάσεων (νομοσχεδίων κλπ), οι οποίοι (οποίες) υπάγονται υποχρεωτικά σε δημοψηφίσματα. Για όλους τους εναπομένοντες νόμους ή αλλαγές νόμων, για αυτούς δηλαδή που δεν υπάγονται σε δημοψηφίσματα, είναι δυνατόν, εντός τριών μηνών από την ψήφιση τους εκ μέρους του εκάστοτε Κοινοβουλίου, να απαιτηθεί από τους Πολίτες η διενέργεια δημοψηφίσματος – υπό την προϋπόθεση να συγκεντρωθούν 50.000 υπογραφές, μεταξύ αυτών που έχουν το εκλογικό δικαίωμα. Ίσως οφείλουμε να σημειώσομε εδώ ότι, στην Ελβετία επιτρέπεται η ταχυδρομική ψήφος (υποθέτουμε σύντομα και η ηλεκτρονική), έτσι ώστε να διευκολύνονται οι Πολίτες στην εξάσκηση των εκλογικών τους δικαιωμάτων.

Το ίδιο ισχύει και για τις αποφάσεις των καντονιών ή των κοινοτήτων – όπου όμως ο αριθμός των απαιτουμένων υπογραφών είναι ανάλογα μικρότερος. Στις πολύ μικρές κοινότητες δεν υπάρχει «κοινοβούλιο», οπότε οι εκλογείς συζητούν και αποφασίζουν κατά τη διάρκεια των «κοινοτικών συγκεντρώσεων», οι οποίες λαμβάνουν χώρα πολλές φορές εντός του ιδίου έτους.

Επειδή, μέσα σε μία άμεση δημοκρατία, οι νόμοι, οι οποίοι ψηφίζονται από το Κοινοβούλιο, μπορούν να καταργηθούν με τη βοήθεια της συλλογής υπογραφών εναντίον τους, οπότε ακολουθεί δημοψήφισμα, γίνεται εκ των πρότερων προσπάθεια, πριν ακόμη δηλαδή ψηφιστούν, να εξασφαλισθεί η συμφωνία της πλειοψηφίας των εκλογέων – με αποτέλεσμα να υπάρχουν αρκετοί συμβιβασμοί, έτσι ώστε να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα συμφέροντα όλων.

Στα πλαίσια αυτά η κυβέρνηση, πριν ακόμη συντάξει τους νόμους, διενεργεί έρευνες μεταξύ όλων των κομμάτων, των κοινωνικών ομάδων, των εμπορικών συνδέσμων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των θρησκευτικών συλλόγων κλπ, έτσι ώστε να σφυγμομετρήσει την κοινή γνώμη.

Επειδή λοιπόν σε μία άμεση δημοκρατία οι νόμοι ελέγχονται από όλους τους Πολίτες, το κοινό συμφέρον ευρίσκεται σε πρώτη θέση – ενώ η «συντεχνιακή» ικανοποίηση των πολιτικών κομμάτων ή άλλων ομάδων μεταξύ τους, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.Συνεχίζοντας, με τη συγκέντρωση 100.000 υπογραφών από το εκλογικό σώμα, μπορεί να απαιτηθεί η αλλαγή του Συντάγματος σε ομοσπονδιακό επίπεδο – σε επίπεδο καντονιών, οι απαιτούμενες υπογραφές είναι λιγότερες. Σε σχέση δε με κάθε πρωτοβουλία των Πολιτών είναι υποχρεωτικά τα δημοψηφίσματα, ακόμη και αν διαφωνεί η κυβέρνηση ή το κοινοβούλιο. Εν τούτοις, το κοινοβούλιο έχει τη δυνατότητα να αντιπροτείνει κάτι άλλο στους Πολίτες, για το οποίο είναι τότε υποχρεωμένοι να ψηφίσουν.

Σε αντίθεση τώρα με τα απλά νομοθετήματα, η αλλαγή του Συντάγματος σε ομοσπονδιακό επίπεδο απαιτεί, εκτός από την πλειοψηφία των εκλογέων, επίσης την πλειοψηφία των καντονιών – κάτι που πρακτικά έχει αποδειχθεί μεγαλύτερο εμπόδιο. Το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο τώρα αποτελείται από δύο μέρη:

(α) Από το Εθνικό Συμβούλιο (τη μεγάλη Βουλή), στο οποίο εκπροσωπούνται όλοι οι Πολίτες ισότιμα. Ο αριθμός των εδρών του έχει περιορισθεί στις 200, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει ένας βουλευτής ανά 35.000 εκλογείς. Κάθε καντόνι αποτελεί έναν εκλογικό τομέα και εκλέγει έναν τουλάχιστο εκπρόσωπο – ενώ η εκλογική θητεία ανέρχεται σε τέσσερα έτη.

(β) Από το Τοπικό Συμβούλιο (τη μικρή Βουλή), στο οποίο εκπροσωπούνται όλα τα καντόνια – όπου το κάθε ένα στέλνει δύο εκπροσώπους, ενώ τα «ημικαντόνια» από έναν. Τα μέλη του τοπικού συμβουλίου εκλέγονται με το Δίκαιο των καντονιών, ενώ η θητεία τους μπορεί (χωρίς όμως να είναι υποχρεωτικό) να είναι η ίδια με αυτήν του Εθνικού Συμβουλίου.

Το «αξίωμα» του βουλευτή στην Ελβετία δεν θεωρείται ως κύρια απασχόληση – οπότε οι αμοιβές που λαμβάνουν οι βουλευτές είναι ελάχιστες, με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται στο επάγγελμα τους, για να συντηρηθούν.

Παρά το ότι λοιπόν οι απαιτήσεις των κοινοβουλευτικών δραστηριοτήτων είναι πολύ μεγάλες, οπότε οι βουλευτές είναι αναγκασμένοι να δαπανούν πολλές ώρες, οι Ελβετοί δεν θέλουν να υιοθετήσουν ένα «επαγγελματικό κοινοβούλιο» – θεωρώντας πολύ σωστά ότι έτσι, χωρίς να είναι επαγγελματικό δηλαδή, λειτουργεί περισσότερο προς όφελος των Πολιτών.

Τα μέλη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δεν εκλέγονται από τους Πολίτες, αλλά από το Κοινοβούλιο – τόσο από το Εθνικό, όσο και από το Τοπικό, κατά τη διάρκεια μίας κοινής συνεδρίασης τους. Τα επτά μέλη της κυβέρνησης (δύο από το κόμμα των ελευθέρων δημοκρατών, δύο από το χριστιανοδημοκρατικό, δύο από το σοσιαλιστικό και ένα από το SVP), το κάθε ένα εκ των οποίων διοικεί κάποιο υπουργείο, σχηματίζουν μία «συναδελφική Αρχή» (η διακομματική «συναίνεση» είναι εκ των πραγμάτων δεδομένη), η οποία λαμβάνει όλες τις σημαντικές κυβερνητικές αποφάσεις, κατά τη διάρκεια των εβδομαδιαίων συναντήσεων της.

Ο Πρόεδρος (πρωθυπουργός) της κυβέρνησης εκλέγεται κάθε χρόνο όπου, με βάση άγραφους κανόνες, όλα τα μέλη της εκάστοτε κυβέρνησης ασκούν την εξουσία του Προέδρου, ο ένας μετά τον άλλον (rotation principle). Ο εκάστοτε Πρόεδρος διευθύνει τις συνεδριάσεις της κυβέρνησης, ίσος μεταξύ ίσων, ενώ αντιπροσωπεύει τη χώρα σε επίσημες δραστηριότητες, είναι υπεύθυνος για την καθιερωμένη ομιλία του νέου έτους κλπ. Όμως, δεν υποδέχεται μόνο αυτός τους ξένους εκπροσώπους άλλων κυβερνήσεων, αλλά όλη η κυβέρνηση μαζί.

Τα κοινοβούλια των καντονιών αποτελούνται από ένα σώμα (μεγάλη βουλή), ενώ διαθέτουν 100-200 βουλευτές, οι οποίοι εκλέγουν την κυβέρνηση του καντονιού, όπως συμβαίνει με την ομοσπονδιακή. Τέλος, ένα μέρος των 3.000 κοινοτήτων της Ελβετίας ειδικά οι πόλεις, διαθέτουν ένα κοινοτικό κοινοβούλιο – συνήθως με λιγότερους από 50 βουλευτές.

Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

Έχουμε την άποψη ότι, η ανάγκη αναθεώρησης του εκ φύσεως διεφθαρμένου πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (άρθρο μας), πρέπει να είναι εν πρώτοις προς την κατεύθυνση της συμμετοχικής δημοκρατίας, η οποία ορίζεται ως εξής:

“Η συμμετοχική δημοκρατία είναι ένας τύπος φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία δίνει έμφαση στην ευρεία εμπλοκή των πολιτών στην διεύθυνση και διαχείριση των πολιτικών υποθέσεων.

Αν και η ετυμολογία υπονοεί ότι, όλα τα πολιτεύματα που αξίζουν την ονομασία «δημοκρατία» στηρίζονται στη συμμετοχή των πολιτών, οι παραδοσιακές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες τείνουν να περιορίζουν τη συμμετοχή αυτή στην ανάδειξη αντιπροσώπων, οι οποίοι αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα, εγκαταλείποντας έτσι τη διακυβέρνηση σε μία επαγγελματική ολιγαρχία – πολύ συχνά δε, σε έναν «κομματικό» δικτάτορα-πρωθυπουργό. Η συμμετοχική δημοκρατία προσπαθεί να εισάγει σε αυτό το σύστημα κάποια χαρακτηριστικά άμεσης δημοκρατίας, συνήθως σε φιλελεύθερο πλαίσιο, έτσι ώστε να διευρύνει το πλήθος των ανθρώπων που έχουν πρόσβαση στις πολιτικές διεργασίες λήψης αποφάσεων, αλλά και να εμβαθύνει αυτήν την πρόσβαση”.

ΠΗΓΗ: http://www.tsantiri.gr/

http://ubuntu-hellas.gr

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Ο Mr. Bean ζητά να καταργηθεί ο νόμος περί «ρητορικής μίσους» που ποινικοποιεί την γνώμη που «μπορεί να προσβάλει» τον άλλον. Ο Βρετανός ηθοποιός Rowan Atkinson, ο δημοφιλής ‘Mr. Bean’, είπε ότι η κυβέρνηση πρέπει να καταργήσει το νόμο περί ρητορικής μίσους, για να μείνουν ζωντανές οι αρχαίες βρετανικές παραδόσεις της ελευθερίας του λόγου.

Είπε ότι ήθελε να αντιμετωπίσει «την Βιομηχανία των Εξοργισμένων: όλων εκείνων των αυτόκλητων κριτών του δημόσιου συμφέροντος, που ενθαρρύνουν τα μέσα ενημέρωσης που τροφοδοτούν την οργή, για τα οποία η αστυνομία αισθάνεται  τρομερή πίεση να αντιδράσει.»

Μια «νέα μισαλλοδοξία» τροφοδοτείται από το Section 5 (άρθρο 5) του Νόμου Δημόσιας Τάξης του 1986, περί «προσβολής», είπε. «Υπάρχει μια νέα και έντονη επιθυμία να φιμωθούν οι άβολες φωνές των διαφωνούντων.»

«Δεν είμαι κάποιος που δεν έχει ανοχή», λένε πολλοί γλυκομίλητοι, υψηλού μορφωτικού επιπέδου φιλελεύθεροι», είπε ο Atkinson. «Δεν ανέχομαι μόνο αυτούς που δεν ανέχονται τους άλλους, δεν ανέχομαι τους μισαλλόδοξους.» Και βλέπεις τους άλλους να κάνουν νεύμα με το κεφάλι τους και να λένε, «Ω ναι, τι σοφά λόγια, τι σοφά λόγια». Και όμως, εάν το σκεφτείτε για λίγο, θα συνειδητοποιήσετε ότι αυτό στην ουσία υποστηρίζει την αντικατάσταση ενός είδους μισαλλοδοξίας με ένα άλλο. «

Ο νόμος, είπε, είναι «ενδεικτικός μιας κουλτούρας που έχει κυριεύσει το πρόγραμμα των διαδοχικών κυβερνήσεων που έχουν δημιουργήσει μια κοινωνία με εξαιρετικά αυταρχική και ελεγκτική φύση«.

Μιλώντας σε μια συνάντηση στο Westminster της ομάδας Reform Section 5, είπε απόλαυσε την ελευθερία του λόγου σε όλη την επαγγελματική ζωή του, και δεν είχε ανησυχίες ότι θα μπορούσε να συλληφθεί για προσβολή κάποιου. Η ανησυχία του, είπε είναι «περισσότερο για τους πλέον ευάλωτους, λόγω του χαμηλότερου προφίλ τους.»

Δείτε εδώ το βίντεο με την ομιλία του Atkinsosn :

Σύμφωνα με την ισχύουσα διατύπωση του νόμου, οτιδήποτε θα μπορούσε να ερμηνευθεί υποκειμενικά ως «προσβολή», είπε. Η κριτική, η γελοιοποίηση, και ο σαρκασμός, κάθε δυσμενής σύγκριση, ή «η δήλωση απλώς μιας εναλλακτικής άποψης πέρα από την “ορθόδοξη” μπορεί να ερμηνευθεί ως ‘προσβολή’.»

Ανέφερε «γελοίες» περιπτώσεις κακομεταχείρισης, όπως αυτή ενός φοιτητή στην Οξφόρδη που συνελήφθη επειδή αποκάλεσε ένα άλογο της αστυνομίας “gay” (!), ενός χριστιανού ιδιοκτήτη καφέ που απειλήθηκε με σύλληψη επειδή εμφάνιζε περικοπές από την Αγία Γραφή σε μια οθόνη τηλεόρασης στην επιχείρησή του, και ενός εφήβου που συνελήφθη επειδή κρατούσε ένα πλακάτ που χαρακτήριζε την εκκλησία της Σαηεντολογίας μια «επικίνδυνη λατρεία.»

Το βρετανικό χιούμορ είναι αυτο- αποδοκιμαστικό και εξωφρενικό, συχνά αγενές, και συχνά χλευάζει την ηλιθιότητα, την μυωπία και την κοινοτοπία που μαστίζει την ανθρωπότητα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Χωρίς την ελευθερία να προσβάλεις άτομα και ομάδες, μεταξύ των οποίων είναι οι ομοφυλόφιλοι, ο Atkinson προειδοποιεί, ότι οι μεγάλες παραδόσεις της ελευθερίας της διακωμώδησης θα πεθάνουν και θα δώσουν τη θέση τους σε μια «κουλτούρα λογοκρισίας».

Στη Βρετανία, η «παρενόχληση», ή το να προκαλεί κάποιος «αναστάτωση ή αγωνία», είναι αδίκημα σύμφωνα με το νόμο, αλλά πολλοί επικριτές του Άρθρου 5 του νόμου Δημόσιας Τάξης του 1986 έχουν προειδοποιήσει ότι πρόκειται για ένα νόμο, ο οποίος σχεδιάστηκε για να κακοποιηθεί, καθώς ο προσδιορισμός του αδικήματος  στηρίζεται στα υποκειμενικά αισθήματα του πιθανού θύματος.

Το κλειδί, λένε, είναι η διατύπωση: «Ένα άτομο είναι ένοχο αδικήματος αν: (α) χρησιμοποιεί απειλητικές, υβριστικές ή προσβλητικές λέξεις ή συμπεριφορά, ή άτακτη συμπεριφορά, ή (β) παρουσιάζει γραπτά, σύμβολα ή άλλες ορατές αναπαραστάσεις που έχουν απειλητικό, υβριστικό ή προσβλητικό χαρακτήρα, κατά ενός ατόμου στο οποίο μπορεί να προκαλέσει παρενόχληση, αναστάτωση ή αγωνία αυτόν τον τρόπο. «

Ο Atkinson επίσης ανέφερε ότι οι ποινές του Άρθρου 5 επιβάλλονται από την αστυνομία κατά συντηρητικών χριστιανών που αντιτίθενται είτε στον ομοφυλοφιλικό τρόπο ζωής ή στα σχέδια της κυβέρνησης να θεσπίσει τον «γάμο των ομοφυλοφίλων». Χριστιανικές ομάδες έχουν παραπονεθεί ότι ο νόμος χρησιμοποιείται ειδικά για να καταστείλει κάθε αντίθεση του κοινού στο σεξουαλικό zeitgeist, ιδιαίτερα στο ομοφυλοφιλικό κίνημα. Αρκετοί χριστιανοί ιεροκήρυκες των δρόμων έχουν συλληφθεί επειδή ανέφεραν βιβλικά χωρία που καταδικάζουν την ομοφυλοφιλική δραστηριότητα.

Ένας από αυτούς είναι ο Adrian Smith, (φωτο), ένας Χριστιανός που πρόσφατα τουίταρε το εξής: «Αν το κράτος θέλει να περάσει τον πολιτικό γάμο των ομοφυλόφιλων, αυτό είναι δικό του θέμα: αλλά το κράτος δεν πρέπει να επιβάλει τους κανόνες του σε θέματα πίστης και συνείδησης». Παρά το γεγονός ότι την θέση αυτή την ασπάζεται, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, περίπου το 80 τοις εκατό του βρετανικού πληθυσμού, ο κ. Smith συνελήφθη και διώκεται βάσει του άρθρου 5, μαζί με τους συναδέλφους του στο Trafford Housing Trust επειδή το μήνυμά του ήταν «κατάφωρα ομοφοβικό». Ο μισθός του κ. Σμιθ μειώθηκε κατά 40 τοις εκατό λόγω «σοβαρού παραπτώματος κατά τη δημοσίευση απόψεων που θα μπορούσαν να ληφθούν ως πολιτική της Trafford Trust.»

Η Maureen Messent, αρθρογράφος της Mail Birmingham, είπε ότι το φταίξιμο για αυτό το έκτρωμα ανήκει στο ομοφυλοφιλικό λόμπι, που έχουν καταντήσει οι «καταστολείς της ελευθερίας του λόγου των άλλων».

«Θεωρούν ότι είναι οι μόνοι που θα πρέπει να ακούγονται,» σχολίασε.

Η εκστρατεία για τη μεταρρύθμιση του άρθρου 5 αποκτά ένα εκπληκτικά ευρύ φάσμα οπαδών, συμπεριλαμβανομένου του συντηρητικού Χριστιανικού Ινστιτούτου, της συνήθως διαμετρικά αντίθετης Εθνικής Κοσμικής Κοινωνίας (Άθεοι), της ομάδας υπεράσπισης των πολιτικών ελευθεριών ‘Big Brother Watch’ και της Ένωσης Ελευθερία. Η καμπάνια υποστηρίζεται επίσης από 60 υποστηρικτές στη Βουλή των Κοινοτήτων και τη Βουλή των Λόρδων συμπεριλαμβανομένου του ηγέτη του UKIP, Nigel Farage.

Μιλώντας στη συνάντηση του Rowan Atkinson, ο βουλευτής των Συντηρητικών Ντέιβιντ Ντέιβις, δήλωσε: «Η απλή αλήθεια είναι ότι σε μια ελεύθερη κοινωνία, δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα να μην προσβληθεί κάποιος. Για αιώνες, η ελευθερία του λόγου είναι ένα ζωτικό μέρος της ζωής στη Βρετανία, και ο νόμος αυτός θα την καταργήσει».

Ο αρθρογράφος Rod Liddleέγραψε το περασμένο Σαββατοκύριακο ότι η πίεση για να αφαιρεθεί η «προσβολή» από το νόμο έχει σχεδόν καθολική υποστήριξη.

Είπε ότι ο κύριος σκοπός του νόμου είναι προς το παρόν «να ποινικοποιήσει τους ανθρώπους που εκφράζουν άβολες πολιτικές απόψεις.»

«Χριστιανοί έχουν συλληφθεί απλώς και μόνο επειδή διάβαζαν αποσπάσματα από την Αγία Γραφή. Ομοφυλόφιλοι έχουν συλληφθεί επειδή δήλωναν ότι το Ισλάμ είναι λίγο ανόητο σχετικά με το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Ένας ηλικιωμένος είχε προειδοποιηθεί ότι θα διωχθεί επειδή έβαλε μια πινακίδα επάνω στο παράθυρο του που έλεγε ότι η θρησκεία είναι «παραμύθια για μεγάλους».  

Ακόμη και μερικές ηγετικές φυσιογνωμίες του LGBT κινήματος λένε ότι ο νόμος είναι υπερβολικός. Ο Peter Tatchell, ο επικεφαλής της ριζοσπαστικής ομοφυλοφιλικής ομάδας ‘OutRage!’, είπε ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει κανένας νόμος ενάντια την προσβολή ανθρώπων σε μια δημοκρατική χώρα.

Ο Tatchell είπε στο BBC: «Το τι αποτελεί προσβολή είναι μια πολύ υποκειμενική κρίση. Έχει χρησιμοποιηθεί με πολύ διαφορετικούς τρόπους. «

«Μπορούμε να διαφωνούμε με ορισμένες απόψεις, αλλά δεν νομίζω ότι θα πρέπει αυτές οι απόψεις να ποινικοποιούνται σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία», είπε.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Το είδα στο http://autochthonesellhnes.blogspot.gr/2012/11/blog-post_1510.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ: ΠΡΩΗΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΡΟΝΩΝ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ΟΤΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

The Brussels Journal / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ο Vladimir Bukovksy, (Βλαντιμίρ Μπουκόφσκι, νευροφυσιολόγος και συγγραφέας, που γεννήθηκε το 1942), σήμερα 70 ετών, πρώην σοβιετικός αντιφρονών, φοβάται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση βαδίζει ολοταχώς στο να γίνει μια άλλη Σοβιετική Ένωση.
Σε μια ομιλία του στις Βρυξέλλες* ο κ. Bukovsky χαρακτήρισε την ΕΕ ένα «τέρας» που πρέπει να καταστραφεί, όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο, πριν εξελιχθεί σε ένα πλήρως ανεπτυγμένο ολοκληρωτικό κράτος (* η συνέντευξη δόθηκε το 2006).

Ο κ. Bukovsky πραγματοποίησε επίσκεψη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την Πέμπτη, μετά από πρόσκληση του Fidesz, του Ουγγρικού Φόρουμ Πολιτών. Το Fidesz, που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών, είχε καλέσει τον πρώην σοβιετικό αντιφρονούντα από την Αγγλία, όπου ζει μόνιμα, με την ευκαιρία της 50ής επετείου της Ουγγρικής Εξέγερσης του 1956. Μετά τη συνάντηση του το πρωί, με τους Ούγγρους, ο κ. Bukovsky έδωσε μια ομιλία το απόγευμα σε ένα πολωνικό εστιατόριο στο Trier straat, απέναντι από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου μίλησε κατόπιν πρόσκλησης του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, (UKIP του Nigel Farage) του οποίου είναι υποστηρικτής.

Στην ομιλία του, ο κ. Bukovsky αναφέρθηκε σε εμπιστευτικά έγγραφα από τα μυστικά αρχεία των Σοβιετικών που είχε την άδεια να διαβάσετε το 1992. Τα έγγραφα αυτά επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μιας «συνωμοσίας» στο να μετατραπεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα σοσιαλιστικό οργανισμό.

Ο κ. Bukovsky ήταν ένας από τους ήρωες του 20ού αιώνα. Ως νέος άνθρωπος γνώρισε καλά τη χρήση της ψυχιατρικής φυλάκισης κατά των πολιτικών κρατουμένων στην πρώην ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, 1917-1991) και πέρασε συνολικά δώδεκα χρόνια (1964-1976), από τα 22 του μέχρι το 34ο έτος της ηλικίας του, σε Σοβιετικές φυλακές, στρατόπεδα εργασίας και ψυχιατρικά ιδρύματα. Το 1976 οι Σοβιετικοί τον άφησαν να φύγει για τη Δύση. Το 1992 είχε προσκληθεί από τη ρωσική κυβέρνηση για να χρησιμεύσει ως ένας εμπειρογνώμονας και να καταθέσει στο δικαστήριο που θα καθόριζε το εάν το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν μια εγκληματική οργάνωση. Για την προετοιμασία για την κατάθεσή του, χορηγήθηκε στον κ. Bukovsky η πρόσβαση σε ένα μεγάλο αριθμό εγγράφων από τα σοβιετικά μυστικά αρχεία. Είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που μπόρεσαν να δουν αυτά τα έγγραφα, επειδή εξακολουθούν να ταξινομούνται. Χρησιμοποιώντας ένα μικρό φορητό σαρωτή και έναν φορητό υπολογιστή, ωστόσο, κατάφερε να αντιγράψει πολλά έγγραφα (ορισμένα με υψηλή διαβάθμιση ασφαλείας), συμπεριλαμβανομένων εκθέσεων της KGB προς την σοβιετική κυβέρνηση.

Συνέντευξη στον Paul Belien.

Paul Belien: Ήσασταν ένας πολύ διάσημος σοβιετικός αντιφρονών και τώρα κάνετε έναν παραλληλισμό μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Σοβιετικής Ένωσης. Μπορείτε να το εξηγήσετε αυτό;

Vladimir Bukovsky: Αναφέρομαι στις δομές, σε ορισμένες ιδεολογίες που έχουν ενσταλάξει, στα σχέδια, την κατεύθυνση, την αναπόφευκτη επέκταση, την εξάλειψη των εθνών, που ήταν και ο σκοπός της Σοβιετικής Ένωσης. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Δεν το ξέρουν, αλλά εμείς το ξέρουμε γιατί μεγαλώσαμε στη Σοβιετική Ένωση, όπου έπρεπε να μελετήσουμε τη σοβιετική ιδεολογία στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Ο απώτερος σκοπός της Σοβιετικής Ένωσης ήταν να δημιουργήσει μια νέα ιστορική οντότητα, το Σοβιετικό λαό, σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο ισχύει και στην ΕΕ σήμερα. Προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα νέο λαό. Καλούν αυτό το λαό «Ευρωπαίοι», ότι και αν αυτό σημαίνει.

Σύμφωνα με την κομμουνιστική θεωρία, καθώς και σε πολλές μορφές της σοσιαλιστικής σκέψης, το κράτος, το εθνικό κράτος, πρέπει να απονεκρωθεί. Στη Ρωσία, όμως, συνέβη το αντίθετο. Αντί της απονέκρωσης του σοβιετικού κράτους έγινε ένα πολύ ισχυρό κράτος, αλλά οι εθνικότητες έσβησαν. Αλλά όταν ήρθε η ώρα της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης ήρθαν αυτά τα θαμμένα συναισθήματά της εθνικής ταυτότητας πίσω ισχυρά και σχεδόν κατέστρεψαν τη χώρα. Ήταν τόσο τρομακτικό.

PB: Πιστεύετε ότι το ίδιο πράγμα μπορεί να συμβεί όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση καταρρεύσει;

VB: Απολύτως. Μπορείτε να πιέζετε ένα ελατήριο, αλλά μόνο για λίγο. Η ανθρώπινη ψυχή είναι πολύ ανθεκτική ξέρετε. Μπορείτε να το πιέσετε, να το πιέσετε, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι στην ουσία μια συσσώρευση δύναμης που θα πεταχτεί. Είναι σαν ελατήριο και πάντα θα ξεπεταχτεί.

PB: Αλλά όλες αυτές οι χώρες που εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση το έκαναν με τη θέλησή τους.

VB: Όχι, δεν το έκαναν. Κοιτάξτε τη Δανία που καταψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ δύο φορές. Κοιτάξτε την Ιρλανδία [η οποία καταψήφισε την συνθήκη της Νίκαιας]. Κοιτάξτε σε πολλές άλλες χώρες, που είναι κάτω από τεράστια πίεση. Είναι σχεδόν εκβιασμός. Η Ελβετία αναγκάστηκε να ψηφίσει πέντε φορές σε ένα δημοψήφισμα. Και τις πέντε φορές το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό, αλλά ποιος ξέρει τι θα συμβεί την έκτη, ή την έβδομη φορά. Είναι πάντα το ίδιο πράγμα. Είναι ένα τέχνασμα για ηλίθιους. Οι άνθρωποι πρέπει να ψηφίσουν σε δημοψηφίσματα μέχρι οι άνθρωποι να ψηφίσουν με τον τρόπο που είναι επιθυμητός. Στη συνέχεια, σταματάνε να ψηφίζουν. Γιατί να σταματάνε; Ας συνεχίσουν να ψηφίζουν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αυτό που οι Αμερικανοί θα έλεγαν ‘shotgun marriage’ (γάμος δια της βίας).

PB: Τι νομίζετε ότι οι νέοι πρέπει να κάνουν για την Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα πρέπει να επιμένουν για τον εκδημοκρατισμό του συστήματος αυτού ή απλά θα πρέπει να το καταργήσουν;

VB: Νομίζω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και η Σοβιετική Ένωση, δεν μπορεί να εκδημοκρατιστεί. Ο Γκορμπατσόφ προσπάθησε να την εκδημοκρατίσει και την ανατίναξε. Αυτού του είδος οι δομές δεν μπορούν να εκδημοκρατιστούν.

PB: Αλλά έχουμε ένα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που επιλέγεται από τους ανθρώπους.

VB: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκλέγεται με βάση την αναλογική εκπροσώπηση, η οποία δεν είναι η αληθινή αναπαράσταση. Και τι να ψηφίσουμε; Το ποσοστό του λίπους στο γιαούρτι, τέτοιου είδους πράγματα. Είναι γελοίο. Είναι το καθήκον του Ανωτάτου Σοβιέτ. Ο μέσος βουλευτής μπορεί να μιλήσει για έξι λεπτά ανά έτος στην αίθουσα. Αυτό δεν είναι ένα πραγματικό κοινοβούλιο.

Ομιλία του κ. Bukovsky στις Βρυξελλες (2006)

Το 1992 είχα μια άνευ προηγουμένου πρόσβαση σε απόρρητα έγγραφα του Πολιτικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής τα οποία έχουν ταξινομηθεί, και εξακολουθούν να ταξινομούνται ακόμη και τώρα, εδώ και 30 χρόνια. Τα έγγραφα αυτά δείχνουν με μεγάλη σαφήνεια ότι η όλη ιδέα της μετατροπής της ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς σε ένα ομοσπονδιακό κράτος είχε συμφωνηθεί μεταξύ των αριστερών κομμάτων της Ευρώπης και της Μόσχας, ως ένα κοινό σχέδιο το οποίο ο τότε σοβιετικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, το 1988-89 το ονόμαζε το «κοινό μας Ευρωπαϊκό σπίτι» (ή «κοινή μας ευρωπαϊκή πατρίδα»).

Η ιδέα ήταν πολύ απλή. Ήταν η πρώτη φορά το 1985-86, όταν οι Ιταλοί Κομμουνιστές επισκέφθηκαν τον Γκορμπατσόφ, ακολουθούμενοι από Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες. Όλοι διαμαρτυρήθηκαν ότι οι αλλαγές στον κόσμο, ιδιαίτερα αφότου η Βρετανίδα πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ εισήγαγε την ιδιωτικοποίηση και την οικονομική φιλελευθεροποίηση, απειλούσαν να εξαφανίσουν την επίτευξη (όπως την ονόμασαν) γενεών και γενεών Σοσιαλιστών και Σοσιαλδημοκρατών – απειλώντας να την ανατρέψουν εντελώς. Συνεπώς, ο μόνος τρόπος για να αντέξουν αυτή την επίθεση του άγριου καπιταλισμού (όπως τον αποκαλούσαν) ήταν να προσπαθήσουν να εισαγάγουν τον ίδιο σοσιαλιστικό στόχο σε όλες τις χώρες ταυτόχρονα. Πριν από αυτό, τα αριστερά κόμματα και η Σοβιετική Ένωση είχαν αντιταχθεί στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση πάρα πολύ, γιατί αυτό θεωρούσαν ότι ήταν ένα μέσο για να εμποδιστούν οι σοσιαλιστικοί τους στόχοι. Από το 1985 και μετά άλλαξαν εντελώς την άποψή τους. Οι Σοβιετικοί κατέληξαν σε ένα συμπέρασμα και σε μια συμφωνία με τα κόμματα της Αριστεράς, ότι αν δούλευαν  μαζί θα μπορούσαν να επισκιάσουν το όλο ευρωπαϊκό εγχείρημα και να το γυρίσουν ανάποδα. Αντί μιας ανοικτής αγοράς θα το μετέτρεπαν σε ένα ομοσπονδιακό κράτος.

Σύμφωνα με τα μυστικά Σοβιετικά έγγραφα, το 1985-86 αποτελεί σημείο καμπής. Έχω δημοσιεύσει περισσότερα από αυτά τα έγγραφα. Μπορείτε να τα βρείτε ακόμα και στο διαδίκτυο. Αλλά οι συνομιλίες που είχαν, πραγματικά ανοίγουν τα μάτια. Για πρώτη φορά, μπορείτε να καταλάβετε ότι υπάρχει μια συνωμοσία – απολύτως κατανοητή για αυτούς, καθώς προσπαθούσαν να κρύψουν τις πολιτικές τους ιδέες. Στην Ανατολή, οι Σοβιετικοί χρειάζονταν μια αλλαγή στις σχέσεις τους με την Ευρώπη, επειδή εισέρχονταν σε μια παρατεταμένη και πολύ βαθιά διαρθρωτική κρίση. Στη Δύση, τα αριστερά κόμματα φοβούνταν ότι θα εξαφανιστούν και θα χάσουν την επιρροή και το κύρος τους. Έτσι, ήταν μια συνωμοσία, αρκετά ξεκάθαρη από αυτούς, που την συμφώνησαν και εργάστηκαν για αυτήν.

Τον Ιανουάριο του 1989, για παράδειγμα, μια αντιπροσωπεία της Τριμερούς Επιτροπής ήρθε να δει τον Γκορμπατσόφ. Στην αντιπροσωπεία αυτή ήταν ο πρώην πρωθυπουργός της Ιαπωνίας Yasuhiro Nakasone, ο πρώην Γάλλος πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ ‘Εστέν, ο Αμερικανός τραπεζίτης Ντέιβιντ Ροκφέλερ και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ. Είχαν μια πολύ ωραία συζήτηση, όπου προσπάθησαν να εξηγήσουν στον Γκορμπατσόφ ότι η Σοβιετική Ρωσία έπρεπε να ενταχθεί στα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, όπως στη GATT, το ΔΝΤ και τη Παγκόσμια Τράπεζα.

Στη μέση της συζήτησης, ο Ζισκάρ ντ ‘Εστέν ξαφνικά παίρνει τον λόγο και λέει: «Κύριε Πρόεδρε, δεν μπορώ να σας πω πότε ακριβώς θα συμβεί – πιθανότατα εντός 15 ετών – αλλά η Ευρώπη πρόκειται να γίνει ένα ομοσπονδιακό κράτος και θα πρέπει να προετοιμάσετε τον εαυτό σας γι ‘αυτό. Θα πρέπει να δουλέψετε μαζί μας, και με τους Ευρωπαίους ηγέτες, για το πώς θα αντιδράσετε σε αυτό, πώς θα μπορέσετε να αφήσετε τα άλλα ανατολικοευρωπαϊκά κράτη να αλληλεπιδράσουν με αυτό ή το πώς θα γίνουν ένα μέρος του, θα πρέπει να είστε προετοιμασμένος».

Όλα αυτά έγιναν τον Ιανουάριο του 1989, σε μια εποχή που η Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) δεν είχε καν συνταχθεί. Πώς στην ευχή ο Giscard d’Estaing γνώριζε τι πρόκειται να συμβεί σε 15 χρόνια; Και, ω ! τι έκπληξη, πώς έγινε αυτός ο συντάκτης του ευρωπαϊκού συντάγματος [το 2002-03]; Είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Μυρίζει συνωμοσία, έτσι δεν είναι;

Ευτυχώς για εμάς, το Σοβιετικό μέρος αυτής της συνωμοσίας κατέρρευσε νωρίτερα και δεν έφτασε στο σημείο όπου θα μπορούσε η Μόσχα να επηρεάσει την πορεία των γεγονότων. Όμως, η αρχική ιδέα ήταν να έχουμε αυτό που ονομάζεται «σύγκλιση», σύμφωνα με την οποία η Σοβιετική Ένωση θα «ωρίμαζε» κατά κάποιο τρόπο και θα γινόταν πιο κοινωνική-δημοκρατική, ενώ η Δυτική Ευρώπη θα γινόταν κοινωνική-δημοκρατική και σοσιαλιστική. Στη συνέχεια, θα υπήρχε «σύγκλιση». Οι δομές έπρεπε να ταιριάζουν μεταξύ τους. Για το λόγο αυτό οι δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν αρχικά κατασκευαστεί με σκοπό να ταιριάξουν με τις Σοβιετικές δομές. Αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο παρόμοιες (η ΕΕ και η ΕΣΣΔ) σε λειτουργία και σε δομή.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, για παράδειγμα, μου θυμίζει του Ανώτατο Σοβιέτ. Μοιάζει με το Ανώτατο Σοβιέτ, επειδή σχεδιάστηκε σαν αυτό. Ομοίως, εάν κοιτάξει κανείς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μοιάζει με το Πολιτικό Γραφείο. Θέλω να πω ότι κάνει τα ίδια ακριβώς, εκτός από το γεγονός ότι η Επιτροπή έχει τώρα 25 μέλη, ενώ το Πολιτικό Γραφείο είχε συνήθως 13 ή 15 μέλη. Εκτός από το ότι είναι ακριβώς το ίδιο, δεν λογοδοτούν σε κανέναν, δεν εκλέγονται άμεσα από οποιονδήποτε. Αν κοιτάξει κανείς σε όλη αυτή την περίεργη δραστηριότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις 80.000 σελίδες των κανονισμών μοιάζει με ‘Gosplan’ (σοβιετική υπηρεσία κεντρικού σχεδιασμού). Είχαμε μια οργάνωση που σχεδίαζε τα πάντα από την οικονομία, έως το τελευταίο παξιμάδι και βίδα, πέντε χρόνια νωρίτερα. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν κοιτάξει κανείς το είδος της διαφθοράς της ΕΕ, είναι ακριβώς η Σοβιετικού τύπου  διαφθορά, που πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω και όχι από κάτω προς τα πάνω.

Αν δείτε προσεκτικά όλες τις δομές και τα χαρακτηριστικά αυτού του αναδυόμενου ευρωπαϊκού τέρατος θα παρατηρήσετε ότι όλο και περισσότερο μοιάζει με την Σοβιετική Ένωση. Φυσικά, είναι μια ηπιότερη εκδοχή της Σοβιετικής Ένωσης. Σας παρακαλώ, μην με παρεξηγήσετε. Δεν λέω ότι έχει γκουλάγκ. Δεν έχει KGB – δεν έχει ακόμη – αλλά παρακολουθώ πολύ προσεκτικά αυτές τις δομές, όπως για παράδειγμα την Europol (Ευρωαστυνομία). Αυτό με ανησυχεί πραγματικά πολύ γιατί αυτή η οργάνωση θα έχει κατά πάσα πιθανότητα δυνάμεις μεγαλύτερες από εκείνες της KGB. Θα έχει διπλωματική ασυλία. Μπορείτε να φανταστείτε μια KGB με διπλωματική ασυλία; Θα μας αστυνομεύουν για 32 είδη εγκλημάτων – δύο εκ των οποίων είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά, το ένα ονομάζεται «ρατσισμός», ένα άλλο ονομάζεται «ξενοφοβία». Κανένα ποινικό δικαστήριο στη γη δεν ορίζει κάτι τέτοιο ως έγκλημα [αυτό δεν είναι απόλυτα αληθές, το Βέλγιο το κάνει ήδη]. Γι ‘αυτό είναι ένα νέο έγκλημα, και έχουμε ήδη προειδοποιήσει. Κάποιος από τη βρετανική κυβέρνηση μας είπε ότι εκείνοι που αντιτίθενται στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση από τον Τρίτο Κόσμο, θα πρέπει να θεωρηθούν «ρατσιστές» και εκείνοι που αντιτίθενται στην περαιτέρω ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα πρέπει να θεωρηθούν «ξενόφοβοι». Νομίζω ότι η υπουργός Patricia Hewitt, το δήλωσε δημοσίως.

Ως εκ τούτου, τώρα έχουμε προειδοποιήσει. Εν τω μεταξύ, εισάγουν όλο και περισσότερη ιδεολογία. Η Σοβιετική Ένωση υπήρξε μια οργάνωση με κρατική ιδεολογία. Η σημερινή ιδεολογία της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η κοινωνική-δημοκρατική, κρατικιστική, και ένα μεγάλο μέρος της είναι επίσης η «πολιτική ορθότητα». Βλέπω πολύ προσεκτικά το πώς η πολιτική ορθότητα απλώνεται και γίνεται μια καταπιεστική ιδεολογία, για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι απαγορεύουν το κάπνισμα σχεδόν παντού τώρα. Κοιτάξτε αυτή τη δίωξη των ανθρώπων, όπως του Σουηδού πάστορα ο οποίος διώχθηκε για αρκετούς μήνες, επειδή είπε ότι η Βίβλος δεν εγκρίνει την ομοφυλοφιλία. Η Γαλλία ψήφισε τον ίδιο νόμο περί «ρητορικής μίσους» για τους ομοφυλόφιλους. Η Βρετανία περνάει νόμους περί «ρητορικής μίσους» που αφορούν τις φυλετικές σχέσεις και τώρα τον θρησκευτικό λόγο, και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής. Αυτό που παρατηρούμε, λαμβάνονται υπόψη την προοπτική αυτής της κατάστασης, είναι μια συστηματική εισαγωγή της ιδεολογίας που θα μπορούσε αργότερα να επιβληθεί με καταπιεστικά μέτρα.Προφανώς αυτός είναι και ο σκοπός της Europol. Διαφορετικά, γιατί την χρειαζόμαστε; Για μένα η Europol φαίνεται πολύ ύποπτη. Βλέπω πολύ προσεκτικά το ποιος διώκεται και για πιο πράγμα και τι συμβαίνει, γιατί αυτό είναι ένα πεδίο στο οποίο είμαι ειδικός. Ξέρω πως ξεφυτρώνουν τα γκουλάγκ.

Μοιάζει να ζούμε σε μια περίοδο ραγδαίας, συστηματικής και πολύ συνεπούς διάλυσης της δημοκρατίας. Κοιτάξτε αυτό το νομοθετικό και κανονιστικό νομοσχέδιο μεταρρύθμισης. Κάνει τους υπουργούς νομοθέτες, οι οποίοι μπορούν να εισάγουν νέους νόμους, χωρίς να μπουν στον κόπο να το πουν στο Κοινοβούλιο ή σε οποιονδήποτε. Η φυσική αντίδρασή μου είναι γιατί το χρειαζόμαστε; Η Βρετανία επέζησε από δύο παγκόσμιους πολέμους, τον πόλεμο με τον Ναπολέοντα, την ισπανική αρμάδα, για να μην αναφέρουμε τον Ψυχρό Πόλεμο, όταν μας έλεγαν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να έχουμε έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο, χωρίς να υπάρχει ανάγκη για την εισαγωγή αυτού του είδους της νομοθεσίας, χωρίς την ανάγκη για περιορισμό των ελευθεριών των πολιτών και την εισαγωγή έκτακτων εξουσιών. Τώρα γιατί το χρειαζόμαστε; Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια δικτατορία που θα επιβληθεί από έξω.

Η σημερινή κατάσταση είναι πολύ ζοφερή. Σημαντικά πολιτικά κόμματα έχουν παραδοθεί πλήρως στο νέο πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κανένας δεν αντιτίθεται πραγματικά. Έχουν γίνει πολύ διεφθαρμένοι. Ποιος θα υπερασπιστεί τις ελευθερίες μας; Μοιάζει να οδεύουμε προς κάποιου είδους κατάρρευση, κάποιου είδους κρίση. Το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι ότι θα υπάρξει μια οικονομική κατάρρευση στην Ευρώπη, που σε εύθετο χρόνο είναι βέβαιο ότι θα συμβεί με αυτή την αύξηση των εξόδων και των φόρων. Η αδυναμία να δημιουργηθεί ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, η υπερβολική ρύθμιση της οικονομίας, η γραφειοκρατικοποίηση, πρόκειται να οδηγήσουν σε οικονομική κατάρρευση. Ιδιαίτερα η εισαγωγή του ευρώ ήταν μια τρελή ιδέα. Το νόμισμα δεν έπρεπε να είναι ένα θέμα πολιτικό.

Δεν έχω καμία αμφιβολία γι ‘αυτό. Θα υπάρξει κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λίγο πολύ, όπως η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά μην ξεχνάμε ότι όταν αυτά τα πράγματα καταρρέουν αφήνουν τέτοια καταστροφή που παίρνει μια ολόκληρη γενιά για να ανακάμψει. Απλά σκεφτείτε τι θα συμβεί αν πρόκειται για μια οικονομική κρίση. Οι αντεγκλήσεις μεταξύ των εθνών θα είναι τεράστιες. Θα μπορούσε να υπάρξει μια έκρηξη. Κοιτάξτε τον τεράστιο αριθμό των μεταναστών από χώρες του Τρίτου Κόσμου που ζουν τώρα στην Ευρώπη. Αυτή προωθήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι θα γίνει με αυτούς αν υπάρξει οικονομική κατάρρευση; Θα έχουμε προφανώς, όπως στην Σοβιετική Ένωση στο τέλος της, τόσεςεθνοτικές διαμάχες που δεν το χωράει το μυαλό. Σε καμία άλλη χώρα δεν υπήρχαν τέτοιες εθνοτικές εντάσεις όπως στη Σοβιετική Ένωση, εκτός ίσως από τη Γιουγκοσλαβία. Έτσι, αυτό είναι ακριβώς που θα συμβεί εδώ, έντονα. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό. Αυτό το τεράστιογραφειοκρατικό οικοδόμημα πρόκειται να καταρρεύσει πάνω στα κεφάλια μας.

Για το λόγο αυτό, και είμαι πολύ ειλικρινής γι ‘αυτό, ότι όσο πιο γρήγορα ξεμπερδεύουμε με την ΕΕ, τόσο το καλύτερο. Όσο πιο γρήγορα καταρρεύσει, τόσο λιγότερη ζημιά θα γίνει σε μας και σε άλλες χώρες. Αλλά πρέπει να είμαστε γρήγοροι γιατί οι ευρωκράτες κινούνται πολύ γρήγορα. Θα είναι δύσκολο να τους νικήσουμε. Σήμερα ακόμα τα πράγματα είναι απλά. Αν ένα εκατομμύριο άνθρωποι κάνουν πορεία σήμερα στις Βρυξέλλες αυτοί οι τύποι θα φύγουν τρέχοντας για τις Μπαχάμες. Αν αύριο οι μισοί του βρετανικού πληθυσμού αρνηθούν να πληρώσουν τους φόρους τους, δεν θα συμβεί τίποτε και κανείς δεν θα πάει στη φυλακή. Σήμερα μπορείτε να το κάνετε ακόμα αυτό. Αλλά δεν ξέρω ποια θα είναι η κατάσταση αύριο με μια ολοκληρωμένη Europol, στελεχωμένη από πρώην αξιωματικούς της Στάζι ή της Σεκιουριτάτε. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί.

Χάνουμε χρόνο. Πρέπει να τους νικήσουμε. Πρέπει να καθίσουμε και να σκεφτούμε και να οργανώσουμε μια στρατηγική το συντομότερο δυνατό, για να επιτευχθεί το μέγιστο αποτέλεσμα. Διαφορετικά, θα είναι πολύ αργά. Λοιπόν, τι να πω; Το συμπέρασμά μου δεν είναι αισιόδοξο. Μέχρι στιγμής, παρά το γεγονός ότι έχουμε κάποιες αντι-ΕΕ δυνάμεις σε όλες σχεδόν τις χώρες, αυτό δεν είναι αρκετό. Χάνουμε και ξοδεύουμε χρόνο.

Σχετικό βίντεο:

http://redskywarning.blogspot.gr/2012/10/blog-post_24.html

ΜΙΑ OXI ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η παρακάτω ιστορία δεν είναι αληθινή.

Προς το παρόν.

ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ

Ο Γιάννης ήταν μηχανικός. Ανήκε σε αυτό που ονομάζουμε «μεσαία τάξη». Πανέξυπνος, πολύ ικανός και πολύ εργατικός. Ακούραστος. Τα προηγούμενα χρόνια, κατάφερε να βγάλει αρκετά χρήματα, με τα οποία εκτός από το να αγοράζει πράγματα που δεν χρειαζόταν, έφτιαξε δικό του τριώροφο. Μετά  το τριώροφο, αγόρασε εξοχικό. Ολα νόμιμα, με τη δουλειά. Πληρώνοντας φόρους και ΦΠΑ. Νοικοκύρης και πατέρας σωστός. Εστειλε τα παιδιά του σε ιδιωτικό. Τα έξοδα για τις σπουδές ήταν ήδη σε δικό τους λογαριασμό. Είχε πετύχει.

Δε μάσαγε από κρίση και αναδουλειά. Ηταν πολύ καλός. «και δέκα δουλειές αν γίνονται στην Ελλάδα, εγώ θα κάνω τη μία» υπερηφανεύονταν καμιά φορά και δεν είχε και άδικο.  Βέβαια, ήταν μόνιμα αγχωμένος και δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αλλά αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας. Και θα τα κατάφερνε. Ηταν ικανός, εργατικός και νοικοκύρης. Αν δεν τα κατάφερνε αυτός, ποιος θα τα κατάφερνε; 

Σταμάτησε την ογκώδη μπε-εμ-βε του στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ.  Εβγαλε τη λίστα από την τσέπη του. «τυρί φέτα, τυρί έμενταλ, τυρί γκούντα, γραβιέρα Κρήτης». άρχιζε η λίστα. «αυτό που αρέσει στην πριγκίπισσα.» συνέχιζε ο συντάκτης της λίστας με παιδικά γράμματα. Ο Γιάννης χαμογέλασε.  «σαλάμι αέρος, ζαμπόν, μπριζόλα (από την καλή)» συνέχιζε η λίστα με γράμματα της συζύγου του. Η λίστα ήταν μεγάλη και ήταν αργά.  Προλάβαινε – δεν προλάβαινε το κλείσιμο των 9. Είχαν ήδη σβήσει τον εξωτερικό φωτισμό.

Σκοτάδι….

ένα κερί.

Πίσω από το κερί, η βασανισμένη μορφή κοιτάζει τη φλόγα με τα μάτια κλειστά. Μια προσευχή. «η πείνα δεν αντέχεται Θεούλη μου». «αντέχεται το κερί, αντέχεται το νερό, η πείνα όμως δεν αντέχεται».

Ο Μιχάλης, ήταν σε απόγνωση. Τον καλό καιρό, δεν είχε χάσει μεροκάματο. Δούλευε στην οικοδομή. Δούλευε από μικρό παιδί και μέχρι τα σαράντα πέντε του δεν είχε μείνει ούτε μια μέρα από δουλειά. Και πάντοτε με ένσημο. Τίμιος και εργατικός, δούλευε από το πρωί ως το βράδυ, και μέχρι πριν από λίγο καιρό, τα κατάφερνε καλά. Είχε μαζέψει μερικά λεφτά, δεν χρωστούσε πουθενά, είχε πάρει με δάνειο και ένα διαμερισματάκι που κόντευε να ξοφλήσει και τα πράγματα φαινόταν ότι θα πήγαιναν καλά. Μέχρι που η οικοδομή κατέρρευσε. Και από εκεί που χτίζονταν παντού οικοδομές, τώρα πια ούτε τούβλο πάνω σε τούβλο δεν έμπαινε. Αφού είδε και απόειδε ότι δεν έχει δουλειά στην οικοδομή, ψάχτηκε αλλού. Προσπάθησε να βρει δουλειά σαν πωλητής. Μετά προσπάθησε να γίνει σερβιτόρος. Τώρα προσπαθούσε να βρει απλώς μια δουλειά. Οποιαδήποτε δουλειά. Ομως η κρίση είχε επεκταθεί. Τώρα πια δεν είχε αναδουλειά μόνο η οικοδομή. Τώρα πια, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βρεις δουλειά. Και τα φιρμάνια ερχόταν το ένα μετά το άλλο. Φόροι, χαράτσια, έκτακτες εισφορές.

Οσο είχε ελπίδα και λεφτά, πλήρωνε. Ηθελε να κρατήσει το διαμέρισμα. Δεν του έμεναν παρά λίγες χιλιάδες ευρώ για να γίνει δικό του. Το όνειρο μιας ζωής. Ομως κάποια στιγμή, τα χρήματα τελειώσανε. Και σταμάτησε να πληρώνει. Αναγκαστικά. Δεν μπορούσε πια  Ούτε φόρους, ούτε δόσεις. Και ήρθαν οι επιμελητές. Ακόμα ευτυχώς, οι πλειστηριασμοί ήταν σε αναστολή. Το σπίτι πάντως δεν το γλίτωνε. Αργά ή γρήγορα, ή θα του τό’ παιρνε η τράπεζα, ή το δημόσιο. Και αν ήταν μόνο το σπίτι, ο Μιχάλης δεν θα παραπονιόταν. Μετά από τόσο καιρό χωρίς δουλειά, του είχαν τελειώσει τα χρήματα. Η γυναίκα του είχε κι αυτή απολυθεί. Είχαν δώσει στους τοκογλύφους τα χρυσαφικά της για μερικά ευρώ. Αλλά η ζωή παρέμενε ακριβή. Με κάτι μεροκάματα από εδώ και από εκεί, κατάφερνε να εξασφαλίζει τα προς το ζην, αλλά η όλη προσπάθεια είχε γίνει πια εξοντωτική. Ο γολγοθάς ήταν εκεί και τον περίμενε κάθε πρωί.

Το ρεύμα ήταν κομμένο από καιρό. Στην αρχή του κατέβασαν το διακόπτη. Τον ξανά – άνοιξε.  Την επόμενη φορά που ήρθε η ΔΕΗ, έβγαλε τα καλώδια από τη χελώνα.  Θέρμαινε το σπίτι με μια ξυλόσομπα στο σαλόνι. Αλλά χωρίς ρεύμα, δεν υπήρχε ζεστό νερό. Και άντε αυτός. Τα τρία του παιδιά;  Ξανασύνδεσε τα καλώδια.  Την επόμενη φορά που ήρθαν, πήραν το μετρητή. Ο Μιχάλης, αγόρασε μια ασφάλεια και σύνδεσε τα καλώδια ξανά, χωρίς το μετρητή. Περίμενε κάτι χρήματα, και είχε σκοπό μόλις τα πάρει να πληρώσει το ηλεκτρικό. Δεν μπορεί, κάτι θα γινόταν. Αλλά δεν έγινε. Και την επόμενη φορά που ήρθε η ΔΕΗ, έκοψε τα καλώδια, σφράγισε το μετρητή και έκανε μήνυση στο Μιχάλη. Τώρα στα έξοδα στο λογαριασμό, είχε προστεθεί πρόστιμο και δικηγορικά. Μετά από αυτό, όταν σκοτείνιαζε, άναβαν κεριά. Το αυτοκίνητο ήταν ακινητοποιημένο από καιρό.

Δούλευε όπου είχε δουλειά. Ενα μεροκάματο στην οικοδομή, ένα στη λαχαναγορά, ένα στην πιτσαρία της γειτονιάς, αλλά τώρα πια τα μεροκάματα ήταν λιγοστά. Δεν έφταναν ούτε για το φαγητό. Τα παιδιά γκρίνιαζαν στην αρχή, αλλά έμαθαν πια να κάνουν μπάνιο με κρύο νερό. Αυτό δεν το έχουν κόψει ακόμα. Ομως την εβδομάδα αυτή, δεν έκανε ούτε ένα μεροκάματο.  Και δεν είχε πια στην τσέπη του ούτε ένα ευρώ. Το κάπνισμα το είχε κόψει εδώ και καιρό.

Κοίταξε το κερί. «πεινάω μπαμπά…..» είπε η μικρή.  Αυτή τη φορά δεν άντεξε. Γύρισαν ανάποδα τα  μάτια του.  Ενας πόνος σφηνώθηκε στην καρδιά. «Μη στεναχωριέσαι μικρή μου. Ο μπαμπάς θα τα φτιάξει όλα».  Σηκώθηκε και πήγε στην κουζίνα. Πήρε το μεγάλο μαχαίρι για το κρέας και το έβαλε στη μέσα τσέπη του μπουφάν. Επρεπε να κάνει το σωστό. Ετρεξε προς την πόρτα. Μόλις που προλάβαινε πριν κλείσει η αγορά. Την πόρτα την άφησε ανοιχτή….

Ο Γιάννης ο μηχανικός, βγήκε από το σούπερ μάρκετ με το καρότσι γεμάτο σακούλες. Σκέφτηκε τη χαρά που θα πάρουν τα παιδιά. Τους είχε πάρει τις αγαπημένες τους σοκολάτες.  Πάτησε το κουμπί στο κλειδί.  Τα φλας ανοιγόκλεισαν και οι πόρτες ξεκλείδωσαν με το γνώριμο γερμανικό κλικ.  Ανοιξε την πίσω πόρτα.  Πήρε την πρώτη σακούλα από το καρότσι. Την έβαλε μέσα. Γύρισε να πάρει τη δεύτερη. Μια μαύρη σκιά. Εβαλε μέσα τη σακούλα και γύρισε να πάρει την επόμενη. Ενας δυνατός πόνος στην κοιλιά.

και σκοτάδι…..

Το άλλο πρωί, η διάθεση του Μιχάλη ήταν πολύ καλύτερη.

Είχε πληρώσει το ηλεκτρικό.

Ανοιξε την τηλεόραση. Επαιζε τις γνώριμες πρωινές εκπομπές. Παραθυράκια με τους αληταράδες που του γαμούσαν τη ζωή. Αλλαξε κανάλι. Τρεις κουνιστοί και τρεις πόρνες σχολίαζαν  τα κουρέματα των επωνύμων και χασκογελούσαν σαν ηλίθιοι.  Αλλαξε κανάλι. Ειδήσεις.  Ελεγαν για το χτεσινοβραδινό. Το θύμα λέει το λέγανε Γιάννη και είχε δύο παιδιά. Τα παιδιά του έλεγε θα έμεναν ορφανά.

Ο Μιχάλης στεναχωρήθηκε, αλλά το ξεπέρασε γρήγορα. Εκτός από τα ψώνια που έδωσε στα παιδιά (αυτός είχε τρία), είχε βρει και χίλια ευρώ, με τα οποία πήγε πρωί – πρωί και πλήρωσε το ηλεκτρικό. Στο σπίτι, χαρά και γιορτή. Μετά από τόσο καιρό στα σκοτεινά, είχε έρθει ξανά το χαμόγελο στα προσωπάκια των παιδιών. Δεν είπε σε κανέναν που είχε βρει τα λεφτά. Αυτό θα ήταν το μικρό του μυστικό.

Με το μυστικό του αυτό, έχει κι όλας συμφιλιωθεί. Δεν έχει άλλη επιλογή.  Οσο μπορούσε να βρει μια έντιμη δουλειά, ποτέ δεν είχε σκεφτεί να πειράξει άνθρωπο. Ομως τώρα, δεν υπήρχε πια καλό και κακό. Υπήρχε μόνο θάνατος και ζωή. Η τα δικά του παιδιά, ή του ξένου. Αυτός όφειλε να κάνει το σωστό.  Αλλωστε και εκείνο το παχύδερμο με τη μπε-εμ-βε, δεκάρα δεν έδινε για αυτόν.  Ηταν ικανό να συνεχίσει τη ζωή του κανονικά, ακόμα και αν γύρω του όλοι οι άλλοι υπέφεραν και χάνονταν. Το παχύδερμο, θα συνέχιζε να οδηγεί το αμάξι των εκατό χιλιάδων ευρώ, την ίδια στιγμή που η δική του ζωή γινόταν κόλαση για χίλια. Και τι περίμενε δηλαδή;  Οτι θα καθότανε με σταυρωμένα χέρια να δει τα παιδιά του να πεθαίνουν από την πείνα;  ή ότι θα στεκόταν στην ουρά σαν ζητιάνος για ένα κομμάτι ψωμί; 

«Οχι αγαπητό μου παχύδερμο.» σκέφτηκε,
«δε θα γίνω ζητιάνος»,
«θα γίνω κυνηγός».
και αποφάσισε να γιορτάσει με ένα γενναίο πρωινό.

Είχε βρει επιτέλους δουλειά.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ, ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΣΑΚΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.

Όλοι μας έχουμε μια πίκρα μέσα μας. Τι στο διάολο γίνεται κι είμαστε τόσο σιωπηλοί. Τι συμβαίνει κι είμαστε τόσο υποταγμένοι. Κι εγώ το φωνάζω εδώ μέσα και χιλιάδες άλλοι γύρω μου.Κοιτάμε ο ένας τον άλλον πλέον και τον μετράμε με το μάτι να δούμε… τι σκέφτεται, πως είναι το βλέμμα του, τι λέει. Με μια λαχτάρα. Να είναι τόσο οργισμένος, όσο είμαστε κι εμείς. Μετράμε την οργή μας με το διπλανό μας.
Προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε τα σημάδια.

Κι εγώ αυτές τις μέρες συνειδητοποιώ κάτι πολύ σοβαρό. Οι Έλληνες δεν ετοιμάζονται για επανάσταση. Ετοιμάζονται για επιβίωση σε μετα – αποκαλυπτικό τοπίο. Δεν υπάρχουν πλέον ψέματα που να τους πείθουν. Δεν υπάρχουν ελπίδες που να τους αποκοιμίζουν. Κανένα παραμυθάκι. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, βλέπει ΧΑΟΣ. Όλοι διαισθάνονται πως αυτό που θα έρθει στο άμεσο μέλλον δεν θα είναι μια πτώχευση αλλά το χάος.
Συνέχεια γύρω μου πληθαίνουν οι περιπτώσεις ανθρώπων που αποθηκεύουν τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης. Οργανώνονται για να έχουν νερό, τρόφιμα, φάρμακα. Πηγαίνουν στα χωριά και κόβουν κίνηση, τι θα κάνουν σε περίπτωση που επιστρέψουν εκεί. Πάρα πολλοί έχουν αρχίσει να σχεδιάζουν τις δικές τους μικρές καλλιέργειες. Άλλοι, όσοι κρατιούνται ακόμα σχεδιάζουν έξοδο προς το εξωτερικό.

Δεν  υπάρχει καμιά υπερβολή σ΄αυτό που γράφω και πολλοί από εσάς το ξέρουν. Το βλέπουν. Ο ελληνικός λαός, ένας λαός που έχει περάσει μεγάλες αναμπουμπούλες στα χιλιάδες χρόνια ιστορίας του, ένας λαός που πρόσφατα οι παππούδες και οι πατεράδες δοκίμασαν τον όλεθρο του πολέμου, βρίσκεται στη σκέψη ένα βήμα παρακάτω από την ελπίδα ενός ξεσηκωμού. Βρίσκεται στο στάδιο που οργανώνεται για να επιβιώσει από μια καταστροφή που είναι ΗΔΗ ΕΔΩ.  Η πτώχευση έχει μπει ήδη στο σπίτι του. Οι λύσεις που πρέπει να βρει για να ζήσει τα παιδιά του είναι απαραίτητες τώρα και δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για το τι θα του καπνίσει του κάθε Τόμσεν ή της κάθε κυβέρνηση.

Μια χύτρα ταχύτητας είναι η ελληνική κοινωνία που βράζει τρελά.Κι η βαλβίδα έχει ξεκινήσει να σπάει.Μοιάζουν όλα υπό έλεγχο αλλά ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΕΛΕΓΧΟ. Κι ο έμπειρος πρωταγωνιστής της ελληνικής τραγωδίας ο λαός, αυτή τη στιγμή μόλις ξυπνάει από το σοκ και προσπαθεί να ανακαλύψει τις δυνάμεις του. Κανείς δεν είναι ήσυχος. Ακόμα κι αυτά τα ούφο που βλέπετε να τριγυρνάνε αδιάφορα, έχουν αρχίσει κι ανησυχούν. Κι ένα τεράστιο κομμάτι βρίσκεται ήδη στη κόλαση.

Οι ξένοι το γνωρίζουν. Οι δικοί μας φαντασιώνονται ανύπαρκτες εξελίξεις. Νομίζουν πως όλα θα πάνε όπως φαίνονται. Κανένα από τα σχέδια δεν θα εφαρμοστεί, δεν θα έχει επιτυχία. Πλέον είναι ξεκάθαρο.

Γιατί δεν ξεσηκώνονται οι Έλληνες αντί να συμβούν όλα αυτά? Γιατί νοιώθουν πως βρίσκονται μέσα σ΄ενα πεδίο μάχης που οι στρατηγοί τους έχουν σκοτωθεί ή τους έχουν εγκαταλείψει. Βρίσκονται μέσα στη φωτιά σε άτακτους σχηματισμούς και εγκαταλειμμένοι. Κι ισχύει το «πυρ κατά βούληση» Οι άλλοι λαοί ίσως έχουν περιθώρια να οργανωθούν, ίσως έχουν σχέδια τακτικής αντιμετώπισης. Αλλά εδώ είναι τόπος ήδη καμένος. Κι όλα θα γίνουν σε πλήρη αταξία. Κι οι Έλληνες ετοιμάζουν το σάκο επιβίωσης. Και μέσα σ΄αυτόν φυλάνε και την οργή τους για τη κατάλληλη στιγμή.

Δεν φοβόμαστε για μια κατοχή που θα έρθει. Είναι ήδη εδώ. Κι όπως τα γερμανικά στρατεύματα παρέλαζαν και τα παράθυρα ήταν κλειστά μέσα σε μια σιωπηλή και τρομοκρατήμένη Αθήνα, έτσι είναι και τώρα. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κλείσει τα παραθυρά μας. Κι είμαστε μέσα τρομοκρατημένοι κι αηδιασμένοι από το πρώτο σοκ. Μένει να δούμε αν θα κατορθώσουμε να αντισταθούμε ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΚΑΤΟΧΗ. Και πως. Είναι αγεφύρωτο το χάσμα μεταξύ αυτών που λένε συνέχεια κι αυτού που βλέπουμε και ζούμε. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μένουν πλέον έξω από τα σπίτια μας. Η συνέχεια είναι κάτι που δεν θα έχει λόγια.

http://vasiliskos2.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΧΝΙΩΝ

Οι συντεχνίες και τα επαγγελματικά λόμπυ έχουν τεράστια ευθύνη για την κατάσταση που έφτασε η χώρα μας. Υποτίθεται ότι ο συνδικαλισμός δημιουργήθηκε για να προστατεύονται τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά εδώ και πολλά χρόνια προστατεύει τα συμφέροντα ολίγων συνδικαλιστών με τρόπο που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εις βάρος των άλλων πολιτών, ακόμα και των περισσότερων εργαζομένων του κάθε συνδικάτου.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι δυο μεγάλες ΔΕΚΟ, ΔΕΗ και ΟΤΕ. Όταν η ΔΕΗ κάνει απεργία ολόκληρες περιοχές μένουν χωρίς ρεύμα, προϊόντα χαλάνε στα ψυγεία και κάποιοι συνάνθρωποι μας που βασίζονται σε συστήματα υποστήριξης ζωής κινδυνεύουν. Από την άλλη στον ΟΤΕ δεν θέλουν να χάσουν με τίποτα τα κεκτημένα τους. Ξεσηκώθηκαν όταν πήγαν να τους κόψουν τα απίστευτα επιδόματα που είχαν όπως το περίφημο επίδομα «ζεστάματος μηχανής αυτοκινήτου» και αντέδρασαν ακόμα και στο bonus που αποφάσισε να τους δώσει η διοίκηση γιατί οι διευθυντές θα έπαιρναν περισσότερα. Δηλαδή θεωρούν καλύτερο να μην πάρουν τίποτα από το να πάρει κάποιος περισσότερα.

Τώρα ένα νέο χαράτσι ετοιμάζεται να μας επιβληθεί, αυτή τη φορά προς όφελος της συντεχνίας των συμβολαιογραφών. Μπορούμε να το ονομάσουμε «χαράτσι οικογενειακής ζωής» αφού για κάθε οικογενειακή μεταβολή θα πρέπει να προσφέρουμε τον οβολό μας. Έπεσαν οι δουλειές με την ύφεση αφού ούτε οικοδομές χτίζονται και ελάχιστοι ιδρύουν πια εταιρίες και το κράτος μας έσπευσε να συνδράμει τον κλάδο. Εμείς οι υπόλοιποι να ετοιμάζουμε τα πορτοφόλια μας.

Επισυνάπτω ένα πολύ καλό άρθρο για το θέμα από το Capital

Το κρατικό συντεχνιακό μπαξίσι

Όλοι νομίζω ότι συμφωνούμε πως θα πρέπει να πολεμηθούν τα ειδικά συμφέροντα καθώς και οι κλίκες που λυμαίνονται την ελληνική οικονομία. Πάνω κάτω, είτε είναι κάποιος δεξιός, ή αριστερός ή Αρειανός, συμφωνεί με την παραπάνω πρόταση.

Μέχρι τώρα όμως, όλες οι αγκυλώσεις, οι συντεχνίες, οι κλίκες και τα ειδικά συμφέροντα, που έχουν ταλαιπωρήσει αυτή τη χώρα θα έλεγα ότι ζουν και βασιλεύουν.

Για παράδειγμα, φτιάξαμε ένα πλαίσιο για την απλοποίηση των διαδικασιών ίδρυσης εταιρειών, αλλά ουσιαστικά το μόνο που κάναμε είναι να φτιάξουμε άλλο ένα επίπεδο γραφειοκρατίας, που θα αναλάβει να διεκπεραιώσει για λογαριασμό των ενδιαφερόμενων τις διαδικασίες, χωρίς ουσιαστικά να καταργήσει πολλές από αυτές τις διαδικασίες (και τις δαπάνες αυτών) παρά ελάχιστα.

Ένα από κυριότερα γραφειοκρατικά εμπόδια στην ίδρυση εταιρειών, είναι οι συμβολαιογράφοι, που υποτίθεται σου φτιάχνουν το καταστατικό. Για μένα θα πρέπει να καταργηθεί η μεσολάβηση των συμβολαιογράφων σε όλα τα επίπεδα ίδρυσης εταιρειών. Μάλιστα δε, θα πρέπει να καταργηθεί η συμβολή τους σε πάρα πολλά επίπεδα της ζωής μας και όχι μόνο σε νομικά ζητήματα..

Αλλά όλα τα πράγματα σε αυτή τη χώρα, σχεδιάζονται όχι για τις ανάγκες της αγοράς και την εξυπηρέτηση της παραγωγής, αλλά στο πως μπορεί το κράτος, σε συνδυασμό με τις διάφορες ομάδες που λυμαίνονται αυτή τη χώρα, “να στα πάρουν”.

Έτσι λοιπόν λόγω της οικονομικής ύφεσης, που σημαίνει παντελώς μηδαμινή οικοδομική δραστηριότητα, οι συμβολαιογράφοι δεν έχουν πάρα πολύ δουλειά. Είναι δηλαδή να τους λυπάται κανείς. Ειδικά δε τώρα με τα καινούργια τεκμήρια, πως θα ανταποκριθεί άραγε ο μέσος ελεύθερος συμβολαιογράφος στις φορολογικές του ανάγκες;

Με ποιο τρόπο λοιπόν (ποιο τερτίπι καλύτερα) θα μπορεί το ελληνικό δημόσιο να τα παίρνει από τους πάντες και να φανεί ότι αυτό μας συμφέρει και είναι για το καλό μας, ενώ παράλληλα θα δώσει δουλειά και στον πολύπαθο αυτό κλάδο, που δεν έχει πλέον δουλειά λόγω ύφεσης;

Είναι απλό: Θα επινοήσουμε κάποιο νέο επίπεδο γραφειοκρατίας και θα «δώσουμε φατούρα» τη δουλειά στους συμβολαιογράφους να διεκπεραιώσουν τις γραφειοκρατικές διαδικασίες. Και όλα θα είναι μια χαρά, διότι θα το βαφτίσουμε outsourcing!!!

Οι φίλοι μας οι συμβολαιογράφοι θα πάρουν ένα καλό μεροκάματα (τώρα που δεν έχει δουλειά η οικοδομή) και το κράτος επίσης θα πάρει κάτι, διότι οι συμβολαιογράφοι θα αποδίδουν ΦΠΑ και θα φορολογούνται για τα αυξημένα εισοδήματα που θα έχουν και όλη η παρέα (κράτος και συμβολαιογράφοι) θα είμαστε μια χαρά.

Έτσι λοιπόν το υπουργείο εργασίας σκέφτηκε το νέο σύστημα ΑΡΙΑΔΝΗ, που θα αναθέτει στους συμβολαιογράφους όλης της χώρας την αρμοδιότητα της πιστοποίησης και της ηλεκτρονικής καταχώρησης δεδομένων που αφορούν οποιαδήποτε οικογενειακή μεταβολή.

Έτσι λοιπόν από εδώ και στο εξής (αν περάσει αυτό το τερατουργήματα), θα πρέπει όλοι να πληρώνουμε 40-50 ευρώ στο συμβολαιογραφικό λόμπι, για να παντρευτούμε, για να πεθάνουμε, για να χωρίσουμε ή για να συμβιώσουμε!! Ναι σωστά ακούσατε, το κράτος μερίμνησε ακόμα και για τα ομοφυλοφιλικά ζευγάρια αγαπητέ αναγνώστη!!!

Να σας πω όμως το εξής, νομίζω ότι είμαστε κερδισμένοι από αυτή την ιστορία.

Πάλι καλά που δεν θα απαιτηθεί συμβολαιογράφος για να πάμε στην τουαλέτα, διότι ειλικρινά τους έχω ικανούς και για κάτι τέτοιο και αυτό πραγματικά θα με ανησυχούσε.

poor journalisto

http://taxalia.blogspot.com/2012/10/blog-post_2723.html

PSYWAR – ΕΝΑ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

H εφαρμογή των μεθόδων των ψυχολογικών επιχειρήσεων σε καιρό ειρήνης, η ιστορία της «επιστήμης» της προπαγάνδας και των δημοσίων σχέσεων και η εξέλιξη της σε τέχνη ελέγχου συνειδήσεων.  Ενα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ.

Μια συνέντευξη του δημιουργού σχετικά με το ντοκιμαντέρ μπορείτε να βρείτε εδώ:
http://v-radioblog.blogspot.com/2010/09/v-radio-interview-with-scott-noble.html 

Παραγωγή: http://metanoia-films.org/

Ο ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΡΚΕΛ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ 1939

Η επίσκεψη του Γιόζεφ Γκαίμπελς στη βίλα της οικογένειας Μέρκελ στην Αθήνα (31 Μαρτίου 1939). Η κυρία Μέρκελ τον υποδέχεται στην είσοδο, κρατώντας το κοριτσάκι της.

ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΜΕΡΚΕΛ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ 1939

ΤΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΡΑΟΥ ΜΕΡΚΕΛ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΟΥΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 1940…

Του Δημοσθένη Κούκουνα

Πρόσφατα ερωτήθηκα από φίλους, μόλις κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο το βιβλίο μου με τίτλο «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια», όπου περιέχονται πολλά στοιχεία για τους οικονομικούς δοσιλόγους, αν υπάρχουν και άλλα που ενδεχομένως θίγουν άλλα σημαίνοντα πρόσωπα. Η αλήθεια είναι ότι έδωσα στη δημοσιότητα όσα αναμφισβήτητα στοιχεία υπήρχαν για το θέμα αυτό, χωρίς επιλεκτικά να αφαιρέσω ή να προσθέσω, φυσικά μέσα στο αντικείμενο του βιβλίου αυτού. Όταν εντός του έτους θα κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο μου για την Ιστορία της Κατοχής, που θα αναφέρεται συνολικά και αναλυτικά στη δράση των πολιτικών και οικονομικών δοσιλόγων κατά την περίοδο 1941-44, ασφαλώς θα υπάρχουν περισσότερα στοιχεία.
Η πρόθεσή μου ήταν μέσα από το βιβλίο που εκδόθηκε να αναδείξω στο πρώτο μέρος, όπως προκύπτει από τον τίτλο, την ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή, ενώ στο δεύτερο μέρος γίνεται εκτενής λόγος για τα κατοχικά δάνεια. Αν και μέσα σ’ ένα ιστορικό βιβλίο δεν μπορούν να γίνουν πολλές αναγωγές στη σημερινή πραγματικότητα, θεώρησα υποχρέωσή μου να τονίσω ότι η διεκδίκηση των κατοχικών δανείων δεν είναι μια αστεία υπόθεση και ότι πρόκειται για μια απολύτως έγκυρη διεκδίκηση από την ελληνική πολιτεία. Η έκκλησή μου προς την παρούσα πολιτική ηγεσία ήταν σαφής και διατηρώ την ελπίδα ότι θα αξιοποιηθεί άμεσα το ζήτημα αυτό, διότι ένας ιστορικός συγγραφέας δεν παύει να είναι ένας αγωνιών Έλληνας πολίτης.

Δεν κρύβω ότι συνεχίζω να κατέχομαι από την αισιόδοξη προσδοκία, ότι αφενός η ελληνική κυβέρνηση θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, ιδίως αυτών που βιώνει σύμπας ο Ελληνικός Λαός στις μέρες μας, αλλά ακόμα και ότι η σημερινή γερμανική κυβέρνηση θα συναισθανθεί την ευθύνη να αποδώσει τις συγκεκριμένες οικονομικές οφειλές προς την πληττόμενη Ελλάδα. Μίλησα μάλιστα με σαφήνεια στο βιβλίο αυτό για το ΧΡΕΟΣ ΤΙΜΗΣ και όχι ένα απλό χρέος που ως έτυχε υπέχει η Γερμανία έναντι της χώρας μας. Το ποσόν των 510 δισεκατομμυρίων ευρώ, στο οποίο ανέρχεται η πλήρως βεβαιωμένη αυτή οικονομική οφειλή, απολύτως στοιχειοθετημένη από το 1942, υπερκαλύπτει το σημερινό εξωτερικό χρέος της Ελλάδος.

Αλλά μέσα στην αισιοδοξία μου ότι με τα στοιχεία, που παραιτίθενται στο βιβλίο μου, σχεδόν όλα προερχόμενα από γερμανικής πλευράς, πίστευα ότι η κυβέρνηση της κ. Μέρκελ θα αποφάσιζε να αντιδράσει θετικά. Και, επί πλέον, ότι δεν θα επέτρεπε να επικρατήσει οποιαδήποτε συνωμοσιολογική διάθεση περί ανθελληνισμού των συγχρόνων Γερμανών. Φαίνεται όμως ότι πίσω από τη γερμανική άρνηση να εξοφληθούν τα κατοχικά δάνεια υπάρχουν συμπλεγματικά απωθημένα μακράς πνοής.

Στο εν λόγω ιστορικό βιβλίο μου δεν θέλησα να περιλάβω τέτοιες σκέψεις, πολύ δε περισσότερο να τις συσχετίσω με άλλα στοιχεία που έχω στη διάθεσή μου, φυσικά προερχόμενα και αυτά από τη μακρά ιστορική έρευνά μου.

Ήδη όμως είμαι υποχρεωμένος να θέσω τα ακόλουθα ερωτήματα προς την καγκελάριο της Γερμανίας κ. Άνγκελα Μέρκελ:

Η οικογένεια του πρώτου συζύγου της, το όνομα του οποίου τόσο υπερηφάνως υιοθέτησε για να το χρησιμοποιήσει στην πολιτική σταδιοδρομία της, του Ούλριχ Μέρκελ, συνδέεται με την Ελλάδα στις παραμονές και τις αρχές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου;

Ποία η συγγενική σχέση του πρώτου συζύγου της με τον υπηρετήσαντα μέχρι το 1940 ως διευθυντή της «Τελεφούνκεν» στην Αθήνα, ο οποίος υποχρεώθηκε εσπευσμένα να εγκαταλείψει τη μεγαλόπρεπη βίλα του στην Ελλάδα ως εμπλεκόμενος σε κατασκοπευτική δράση εις βάρος της χώρας μας;

Ποία προσωπική σχέση διατηρούσε η οικογένεια Μέρκελ με τον περίφημο υπουργό Προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ Γιόζεφ Γκαίμπελς;

Είναι αληθές ότι όταν ο τελευταίος επισκέφθηκε ανεπίσημα την Αθήνα στα τέλη Μαρτίου 1939, εκτός από ορισμένες εθιμοτυπικές επισκέψεις που πραγματοποίησε, φιλοξενήθηκε από την οικογένεια Μέρκελ, όπως προκύπτει και από τη φωτογραφία που δίνω στη δημοσιότητα;

Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα ερωτήματα προς απάντηση, αλλά περιορίζομαι σ’ αυτά για να θέσω το βασικότερο ερώτημα:

Η σημερινή καγκελάριος της Γερμανίας μεταφέρει κάποιου είδους οικογενειακά συμπλέγματα όταν συμπεριφέρεται με τέτοιον τρόπο προς την Ελλάδα, επειδή ίσως ο χερ Μέρκελ, εμφανιζόμενος ως διευθυντικό στέλεχος της «Τελεφούνκεν» στη χώρα μας, υποχρεώθηκε από τον Μανιαδάκη το 1940 να εξαφανιστεί κακήν-κακώς;

Το βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα για την κατοχική οικονομία και τα δάνεια.

Οι αθηναϊκές εφημερίδες αναγγέλλουν πώς πέρασε την πρώτη μέρα του στην Αθήνα ο Γκαίμπελς (1.4.39)

Ένας κρητικός βρακοφόρος υποδέχεται με φασιστικό χαιρετισμό τον Γκαίμπελς. Πρόκειται για έναν από τους πιστούς σωματοφύλακες του τότε υπουργού Κώστα Κοτζιά.

Φωτογραφία από την άφιξη του Γκαίμπελς στο αεροδρόμιο Τατοΐου (31.3.39). Τον υποδέχεται ο Κ. Κοτζιάς.

Συνάντηση του Γκαίμπελς με τον Μεταξά την ίδια μέρα. Λίγο αργότερα ο ναζιστής ηγέτης επισκέφτηκε τη μεγαλόπρεπη βίλα της οικογένειας Μέρκελ στην Αθήνα. Ο χερ Μέρκελ ήταν διευθυντικό στέλεχος της “Τελεφούνκεν” στην Ελλάδα μέχρι το 1940, που του υποδείχθηκε να φύγει από την Ελλάδα ως ύποπτος για κατασκοπεία.

http://aera2012.blogspot.gr/2012/09/1939.html?m=1